Scènes

Miguel Isaza is een componist uit Colombia die werkt in field recordings en ambient. Ook op Macondo (digital only), een verwijzing naar een magisch realistisch dorp uit Gabriel Garcí­a Marquez’ Honderd Jaar Eenzaamheid, mengt Isaza bewerkte omgevingsgeluiden met drones en minimale elektronische tonen tot een virtuele versie van de natuur. Of althans, zo klinkt het; ultrasone tonen als insecten, gedempte ruis als water, microgeluiden als vogels. Op andere momenten, of met een andere luisterintentie, klinken sommige passages als opnamen van een radioscanner. Het is allemaal klein van opzet en zeer ingetogen, delicaat haast. Een geabstraheerde variant op het organische ambient-geluid van artiesten als Marcus Fischer en Taylor Deupree. France Jobin, een componiste uit Canada, produceert gedragen, ambient drones. Lange nummers waarin een kleine cluster tonen wordt gemoduleerd, langzaam om de eigen as golvend. Scènes (digital only) is opgedragen aan de vorig jaar overleden Mika Vainio, maar Jobin emuleert het vaak brute geluid van de Fin niet. Scènes is gedempt, warm, en draait om de kleurklank en textuur. Het proberen waard voor fans van Stephan Mathieu. Yann Novak, tenslotte, zoomt verder uit, en creëert dikke pakketten van ruis en lagen grondtonen, met meer gewicht en minder aanwezigheid van persoonlijkheid. Het doet denken aan de muziek die Jefre Cantu-Ledesma maakte voor de films van Paul Clipson: grijs, flakkerend, de wereld beschouwend als een compositie van donker en licht. Des te verrassender als er in Novak’s muziek opeens vogelgekwetter tevoorschijn komt, waarmee het een soort gezwollen pendant van Isaza’s werk wordt. Later zijn er meer omgevingsgeluiden, zij het niet echt herkenbaar, waardoor het suizen net zo goed de luchtinstallatie van een uitgestorven ruimteschip zou kunnen zijn.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
France_Jobin_Scnes
geplaatst:
di 9 jan 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!