De nucleus van ‘Scanni’ wordt gevormd door het verbond tussen de elektronica van Robin Rimbaud en de piano (en arrangementen) van Anni Hogan. De eerste leerden we kennen met zijn intrigerende telefoontap-experimenten en nadien met zijn projecten met onder meer Charlemagne Palestine, Alva Noto, Kim Cascone en Laurie Anderson. Hogan werkte jarenlang samen met Marc Almond (Soft Cell, Marc & The Mambas), maar even goed met Barry Adamson, Nick Cave en Simon Fisher Turner. Die namenregen creëert dus bepaalde verwachtingen. ‘Scanni’ is bovendien meer dan de som van de twee; er worden namelijk ook een pak gasten aan boord gehesen. Meestal om de nummers te voorzien van stem. Er passeren welklinkende namen zoals Jarboe (ex-Swans), Wolfgang Flür (ex-Kraftwerk) en Martin Bowes (Attrition). Nog méér verwachtingen, kortom! Het resultaat is helaas vaak zo onnozel en weinig geïnspireerd als de titel van het album. Het begint nochtans redelijk met ‘A Life Well Lived’ waarop zangeres Kate Smith haar best doet om te klinken als een kopie van Nicolette op ‘No Government’. ‘Alone’ (met Thomas Lang) steekt verder als enige track boven het saaie en eentonige geheel uit. De rest varieert van strontvervelend tot oubollig en gênant. Het dieptepunt wordt bereikt met ‘Golden Light’ waarop Flür en personificatie opvoert van Blixa Bargeld, inclusief intonatie, frasering en steenkoolengels. Een complete sof, dit ‘Scanni’.