De ongeรซvenaarde teksten van Elvis Peeters vol rauwe poรซzie, ยs mans manische podiumprรฉsence, de scheermesscherpe gitaarriffs van Fred Angst, de pompende bas van Lo Meulen รฉn een voortjakkerende drummachine: ze vormen al sinds het prille begin ย en dan spreken we over 1982 ย het handelsmerk van deze unieke Belgische band. De muzikale voorbeelden van Aroma Di Amore situeerden zich, ondanks de bewuste keuze om in het Nederlands te zingen, bij Britse postpunkbands als Wire, Gang Of Four, The Fall en P.I.L.. Daarmee onderscheidden ze zich radicaal van hun populaire generatiegenoten, maar meer dan een cultstatus leverde die aanpak niet op. Te eigenzinnig namelijk. Het laatste album (ยKoudvuuRย) dateert ondertussen van 1987. Sindsdien volgden er nog enkele kortstondige reรผnies, maar het trio leidde al die tijd vooral een sluimerend bestaan. Die stilte werd in 2009 doorbroken met een compilatie (ยOnverdeeldย) en een jaar later met ยOngehoordย, een vinylrelease met onuitgegeven nummers. Nu is er eindelijk een nieuw studioalbum, een kwarteeuw na het vorige! Het moet gezegd: de band heeft nog niets aan urgentie en relevantie ingeboet. De nummers zijn nog steeds even veelzeggend als aangrijpend. ยSamizdatย klinkt bovendien nergens retro of anachronistisch. En dat is in tijden van muzikale recyclage al een behoorlijke prestatie op zich. De hoogtepunten ย vandaag ยSchoenenย, ยNu We Allemaal Alleen Zijnย, ยKom Terugย, ยHoor Hoe Weent Mijn Zielย en ยNu We Allemaal Bijeen Zijnย, maar dat wisselt naargelang ons gemoed – stapelen zich op en maken duidelijk dat Aroma Di Amore met deze comeback meteen รฉรฉn van hun beste platen heeft afgeleverd.
