In het weekend van 28 en 29 oktober ging de zon nog sneller onder in Maastricht dan elders. Oorzaak: de derde editie van het Samhain-festival in de Muziekgieterij. Dat was niet alleen in een nieuwe locatie (met opvallend veel Duitse bezoekers), maar er werd ook geleerd van vorige jaargangen. Zo waren er dit jaar geen overlappingen. Wie alles wou zien, kon dat. Serge De Pauw was erbij op de eerste dag en zocht en vond de krenten in de zwarte pap.
De Belgische kleuren werden verdedigd door Wolvennest, die meteen ook hun vierde album ‘The Dark Path To The Light’ kwamen voorstellen. Vergezeld van nieuwe fascinerende beelden en een strakke lichtshow toonden de Brusselaars met hun multimediaal spektakel dat ze hun positie van subtoppers wat naambekendheid betreft stilaan van zich aan het afgooien zijn. Een vroege stek in de namiddag kon niet voorkomen dat de grote zaal flink gevuld was tijdens hun goed uitgebalanceerde set. Beginnen deden ze met ‘Ritual Lovers’ uit het ondertussen vijf jaar oude ‘VOID’. Dan volgde de overstap naar het ‘Temple’-album met ‘All That Black’ en ‘Incarnation’. De nieuwe plaat kreeg ten slotte met ‘Accabadora’ en de titeltrack de nodig aandacht. Veertig minuten is natuurlijk veel te weinig voor een verhalende band als Wolvennest. Hun show werkt namelijk pas écht wanneer je er met alle zintuigen instapt, om er vervolgens minstens een uur lang te blijven. Hun passage op Samhain paste in een (korte) Europese tour. Als headliner vullen ze hopelijk hun veel te korte set nog aan met materiaal uit hun eerste twee platen.
Uit Berlijn en qua sound en présence een beetje in het vaarwater van Wolvennest mocht (Dolch) eveneens op het grote podium van de Muziekgieterij hun donkere kunnen presenteren. Niet geheel verwonderlijk want beide bands vonden onderdak bij het Duitse kwaliteitslabel Ván Records. Net zoals de Brusselaars trekt ook (Dolch) niet de typische brute metalkaart. Sfeerschepping en introspectie zijn minstens even belangrijk als de songs. Ze zijn even schatplichtig aan Dead Can Dance, Swans (anno 1991) of The March Violets als aan de gebruikelijke doom -en blackmetalbands. Het duo – voor de gelegenheid flink uitgebreid – had niet direct nieuw materiaal te promoten; hun laatste release ‘Nacht’ dateert ondertussen al van 2022, maar veel staat de band niet op het podium en dat zorgde opnieuw voor een goed gevulde zaal. Hun sound, zo lezen we op hun Bandcamp-pagina, kan worden geïnterpreteerd als “a display of the state of the mind and soul, feeling like being covered up by a dark night, floating between the spheres of euphoria and depression, between love and fear, light and darkness”. Beter hadden we het niet kunnen zeggen. Paar uurtjes ver in het festival en we konden een eerste afgetekend hoogtepunt noteren.
Het Zwitserse Darkspace staat sinds 1999 synoniem met atmosferische black metal en dat mag je gerust letterlijk nemen. Een uur lang wordt een spanningsboog opgebouwd, als een vulkaan die nooit uitbarst. De continue onderhuidse dreiging is seismisch als een lavaveld dat net niet door de aardkorst breekt. De enigmatische band staat met drie op het podium (tweemaal gitaar, eenmaal bas) onderstut door een drummachine, abstracte visuals, véél blauw licht en slepende elektronische soundscapes. Gehuld in lange, strakke rokken en getooid met alienachtige gezichtsbeschildering lijken ze zo uit een vijandig ruimteschip uit Star Trek te komen. Hun set wordt met Zwitserse precisie gebracht. Verder volstaan adjectieven als statisch, hypnotiserend, boosaardig, minimalistisch, macaber, repetitief, industrieel en zelfs kosmisch; alsof Lustmord ARKHTINN wist te verleiden tot een morbide paringsdans. Concerten van Darkspace zijn zeldzaam en de zogenaamde Most Mysterious Anonymous Blackest Black Metal Band was dan ook dé band op ons verlanglijstje. Nu nog gauw die vijfde plaat en we zijn klaar voor de Apocalyps.
Met Godflesh stond niets minder dan een monument van de industrial metal op het programma. Zoals altijd bij duo’s oogde het podium van de main stage wel héél groot. Godflesh, dat is namelijk nog steeds Justin K Broadrick (zang en gitaar), bassist G.C. Green én een MacBook. Ook de Britten hadden een nieuwe plaat voor te stellen, namelijk ‘Purge’, maar daarover was collega (svw) redelijk duidelijk in Gonzo (circus) #176: “‘Purge’ staat niet alleen in tijd (dertig jaar later) mijlenver af van ‘Pure’ of ‘Streetcleaner’. Ook in lamlendigheid.”. En dan besparen we je nog de adjectieven “vermoeid”, “goedkoop”, “lukraak”, “versleten” of “duf”. Niets daarvan op Samhain. In tegendeel, het duo sprokkelde een evenwichtige setlist bij elkaar waarin vooral naar het einde toe klassieke tracks en publiekslievelingen zoals ‘Streetcleaner’, ‘Like Rats’, ‘Weak Flesh’ (uit hun vijfendertig (!) jaar oude debuut) en ‘Spite’ (uit ‘Pure’) niet mochten ontbreken. De visuals waren vooral nietszeggend, maar dat hielp alleen maar om de stramme knieën los te gooien.
Alles zien, zat er niet in. Kiezen is niet alleen verliezen, maar gelukkig ook tijd maken voor oud en nieuwe vrienden en merchandise. Dat kon perfect op deze fantastische locatie. De organisatie was vlekkeloos, het geluid prima, het aanbod kwaliteitsbiertjes dodelijk en het programma uitstekend. Volgend jaar zijn we weer present in Maastricht.
Gezien: Samhain Festival (Dag 1) – Muziekgieterij, Maastricht – 28 oktober 2022