‘Sacrifice & Isolation’ is het tweede deel van het tweeluik dat werd ingezet met ‘Shoulders & Giants’ (zie GC#106). Samen blijken de twee albums een breed opgezet conceptalbum te zijn, al hebben we er geen flauw benul van wat het concept zou kunnen zijn. En het eerste deel hebben we ook al niet gehoord. We staan er evenmin om te springen. Niet dat ‘Sacrifice & Isolation’ slecht is. Gewoon omdat wat we te horen krijgen alweer netjes binnen de lijntjes kleurende postrock is. Goed gemaakt, dat zeker. Een plezier om naar te luisteren zelfs, zeker als ze ook wat metalinvloeden toelaten halfweg de plaat. Ook omdat ze het gewoon met zijn tweetjes doen allemaal, al vanaf het begin van de band in 2008. De Duitsers (Hamburg) Martin Grimm en Chris Burda zijn in de loop der jaren een vaste waarde binnen het genre geworden, en dat is weliswaar terecht maar het blijft voor ons te veel gewoon alweer een goede postrockband. Uiteraard kunnen liefhebbers van het genre, en fervente fans van bijvoorbeeld Mogwai en God Is An Astronaut, deze plaat blindelings aanschaffen. Er valt genoeg te smullen, maar het blijft ons net allemaal te braaf, te vrijblijvend. Te veel moeite doend om perfect te klinken, om het mooi te maken, om te passen bij de mooie landschapsfoto’s die het hoesje sieren. Desolaatheid, isolationisme, eenzaamheid, treurnis en melancholie zijn de sferen die worden opgeroepen. De herfst is in het land, van nooit weggeweest.