Er lijkt een sinistere samenzwering aan de gang om alle albums die iets met gevederde vrienden te maken hebben, richting (pv) uit te sturen. Of misschien krijgen we dit debuut enkel toegespeeld omdat we nu eenmaal een onovertroffen basiskennis bezitten van de Noorse improvisatiescene? In elk geval klinkt een van de vocalisten in ‘Correttivo’ als een geagiteerde kalkoen die met metalen kooi en al in een cementmixer wordt geworpen. Want het gaat er behoorlijk ruig aan toe tussen dit viertal dat werkt met gitaren, bas, elektronica, stemmen, percussie en veldopnames. Dat de mastering gebeurt door Lasse Marhaug (ongeveer even onvermijdelijk en productief in Noorwegen als Merzbow in Japan) is een teken aan de wand. Deze cd zal eerder potten breken in extreme noisemiddens dan bij onze vrienden uit de freejazz of improvisatiewereld. Zeker op basis van de agressieve klankentornado en enkele door merg en been gaande kreten (pijn is plezier), kan Juxtaposition met gemak doorgaan voor een gewelddadige Japanse noiseact van het type Masonna of Hanatarashi. En het feit dat we af en toe een akoestische snaar horen knappen, draagt alleen maar bij tot een rijkere sound. Het enige minpunt, maar dat is een kwestie van Persoonlijke Smaak, zit in het feit dat de stemkunstenaressen het sporadisch niet kunnen laten om brrrrrrrr, wiwawiwawiwa of mekkerende klanken uit te stoten. Kortom de geluiden die je zelf zo graag produceert met behulp van één vinger, twee lippen, en een hoop uitgaande lucht, op momenten dat je in opperste staat van verveling alleen thuis bent.