In 2016 bestaat Wire veertig jaar, maar het einde lijkt geenszins in zicht. Gitarist en zanger Colin Newman omschreef de band recent als een ‘enkele reis’: altijd in ontwikkeling, nooit terugkijkend. Dat betekent dat het bij ieder album weer afwachten is welke richting de band op gaat. Met zo’n vaart als de ontwikkeling op hun eerste drie albums zal het niet meer lopen, maar ook daarna veranderde de band nog vaak van geluid. Sinds ‘Send’ (2003) is de belangrijkste verandering het vertrek van gitarist Bruce Gilbert geweest. Wire balanceert al de hele carrière tussen pop en experiment, en met Gilbert verdween niet alleen een eigenzinnig muzikant, maar ook een belangrijk deel van het experiment. Onder invloed van Newman, songwriter en de facto bandleider, is Wire vandaag de dag poppier dan ooit tevoren. De opener ‘Blogging’ is een catchy nummer waarop parallellen tussen blogging en andere internet-bezigheden en de Bijbel worden getrokken. Een goed plaatopener, maar de toon wordt daarna steeds luchtiger. Newmans voorliefde voor psychedelische pop is goed hoorbaar, andere nummers hebben de gladheid van New Order circa ‘Republic’. Melodisch zit het allemaal wel goed in elkaar, en gelukkig is er halverwege het bedachtzame ‘Sleep-Walking’ om de plaat wat broodnodig gewicht te geven. De liedjes daarna zijn nog steeds nette, uptempo verse-chorus-verse popsongs, al wordt de toon wel iets zwaarder. Het verschil met Githead, de Newmans andere band, wordt wel erg klein zo. Niet in de laatste plaats omdat bassist Graham Lewis helaas geen enkel nummer zingt, wat voor de afwisseling wel gemogen had. Het venijn zit uiteindelijk in de staart, met het voor Wire-begrippen loodzware en slepende ‘Harpooned’, dat de lichtheid van de rest van de plaat nog eens onderstreept. Hopelijk is de volgende stop van Wire’s reis bij een ambitieuzer station.