Luchtig, an sich weinig om het lijf, sensueel en tegelijkertijd helemaal eigentijds door het eigenwijs gestoei met elektronica: zo zou je nog best het geluid en de nummers kunnen omschrijven op het titelloze debuutalbum van Xenoula, het alter ego van Storm Elizabeth Mortimer, die daarnaast ook door het leven gaat als Romy Xeno. Beetje kunstzinnig allemaal dus.
Ze bracht haar eerste levensjaren door in Zuid-Afrika waar ze volgens het promopraatje werd beïnvloed door plaatselijke geluiden en ritmes. De rust die de natuur haar bracht, is inderdaad terug te vinden in haar muziek, maar een Afrikaanse stempel is er evenwel niet echt te vinden.
De zon en warmte heeft ze daarentegen wél meegebracht en geïntegreerd op haar debuut, maar de zon schijnt ook in pakweg Portugal. Relevant is die informatie bijgevolg niet. Dat ze op haar zestiende opnieuw verhuisde naar Groot-Brittannië is dat evenmin. De cultuurschok en de botsing tussen die verschillende werelden vormde de trigger om muziek te maken.
De uitkomst van dat alles is een licht experimenteel popplaatje dat voldoende overeenkomst vertoont met Björk, Fever Ray, Empress Of of FKA Twigs om het hippe jonge volkje aan het streamen te krijgen. Leuk, maar ook niet meer dan dat.