S/t

De naam Nanook Of The North roept bij ons de documentaire met de gelijknamige titel op. De film wordt beschouwd als de eerste documentaire ooit, behoort tot het werelderfgoed en gaat over het harde leven van de Inuit.

De Polen Stefan Wesolowski en Piotr Kalinski (alias Hatti Vatti) gebruiken dezelfde naam voor hun debuut. Het lijkt ons dan ook de logica zelf dat dit een nieuwe soundtrack is voor de stille film van Robert J. Flaherty uit 1922. Het duo nam de opdracht die ze kregen van het Sopot Film Festival in thuisstad Gdansk heel serieus en trok naar IJsland voor de opnames van hun album. Ze isoleerden zichzelf helemaal, om de eenzaamheid van de Inuit in lijf en leden te ervaren zodat die kon doorsijpelen in de muziek. Dat is hen ook aardig gelukt. Zo goed zelfs dat de dreigende sfeer die het harde leven van de Inuit, zeker in het begin van vorige eeuw, doet denken aan soundtracks uit de jaren 1980 van bijvoorbeeld Howard Shore (‘Videodrome’, ‘The Fly’) en Jay Chattaway (‘Maniac’, ‘Silver Bullet’).

De insteek neigt naar ambient, eerst rustig, traag en kalm, maar alsmaar meer de desolaatheid vattend. Bovendien is de muziek ook zonder de beelden of enige kennis over de documentaire meer dan de moeite. De tien nummers vertellen dan gewoon een verhaal van eenzaamheid, de struggle for life en de weerbaarheid van de mens.

Philipp Rumsch bood ons al een voorsmaakje met ‘A Forward-Facing Review’ van een paar maanden geleden en beloofde toen dat we snel ‘Reflections’ te horen zouden krijgen. Waar Rumsch in zijn voorproefje nog alles voornamelijk zelf in de steiger zette, is ‘Reflections’ een werk dat hij componeerde en dirigeerde, maar liet uitvoeren door een twaalfkoppig ensemble bestaande uit mensen uit de jazz- en klassieke scene uit Leipzig, Dresden, Berlijn en Weimar. Waar op de voorganger zijn visie op elektroakoestische muziek aan bod kwam, kiest hij nu voor een mengvorm van pop, ambient, minimalistische muziek en improvisatie. Hij gebruikt een orkestrale aanpak die hem ook toelaat om ‘At Your Enemies’, met zang, te coveren.

Het nummer komt van het album ‘A Sphere In The Heart Of Silence’ van John Frusciante en Josh Klinghoffer en zet de popgevoeligheid van Rumsch extra in de verf. Een beetje ten nadele van de continuïteit van de plaat, dat wel, alsof Rumsch op te veel paardjes tegelijk wil wedden. Afzonderlijk zijn de acht nummers wel steevast de moeite.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
NannokOfTheNorth_
geplaatst:
za 4 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!