Tijdens de ‘Nuit Belge’ op het jaarlijkse muziekfestijn van Les Nuits Botanique zorgden Oathbreaker en La Muerte voor het meer ruige werk.
Oathbreaker was net terug uit San Francisco waar ze, na ‘Maelstrom’ en ‘Eros|Anteros’, hun derde langspeler opnamen voor het Deathwish label, dat bands huisvest zoals: Deafheaven, Ceremony en Converge. Deathwish (opgericht door o.a. Jacob Bannon van de metalcore band Converge) specialiseert zich in hardcore, punk en metal. Het Gentse collectief Oathbreaker brengt een interessante mix van black metal, sludge, shoegaze en hardcore. Frontvrouw Caro Tanghe is gehuld in een zwarte cape. De haren voor het gelaat. Haar présence deed me denken aan een van die getormenteerde vrouwenbeelden van Berlinde De Bruyckere, met haren die tot de tenen rijken en het gezicht verbergen – en beetje zoals de spoken en geesten uit het J-Horror genre. Haar geschreeuw ging door merg en been. Maar er werd tevens gezongen in clean voice. Zij het spaarzaam. De donkere sferen van de songs biologeerden. Caro’s stem hield de felle tempowisselingen in bedwang. Haar keelgeluiden zijn een instrument op zich. De hevige gitaarriffs werden bijzonder strak opgediend. Oathbreaker had het effect van een scheermes dat feilloos papier tot snippertjes hakt. Alleen leek het papier hier een stuk hardnekkige stof, waar de aanwezige luisteraars doorheen werden getrokken om in een grimmig niemandsland te belanden, waar onzekerheden synoniem werden voor : avontuurlijk, energiek en beklijvend. Ben heel benieuwd om vers werk van die band te horen.
La Muerte betrad even later het podium en vloog na het ijzersterke openingsnummer ‘I Lost My Hand’ meteen in ‘Whack This Guy’: de energiebom uit La Muerte’s nieuwe EP ‘Murder Machine’. Dat verder nog het supervette ‘Je Suis Le Destructeur’ bevat en ‘Get Whipped’: een acht minuten durend nummer waar du Marais zijn demonen en razernij beteugeld op logge drums en slepende, fel snijdende gitaarriffs. Beestig nummer!
Na een pauze van eenentwintig jaar stond deze Brusselse band vorig jaar plots terug op het podium van de AB. Het uitverkochte concert resulteerde in de dubbele LP ‘EViL’ (duivelstaal voor: ‘Live’) en nu -zoals vanouds – brengt het collectief een EP uit met drie nieuwe nummers.
Dat ‘EViL’ geen eenmalig concert en evenement zou blijven, bewees de aandacht van enkele zomerfestivals en concertorganisatoren die de metaldrive (La Muerte stak destijds niet onder stoelen of banken aan te schurkten bij The Birthday Party en Motörhead) en de smerige, rauwe rock ‘n’ roll – die de band zelf omschreef als de ‘missing link tussen Salvador Dali en The Stooges’ – van de Brusselaars wel zagen zitten. Live is de band trouwens een ware belevenis. ‘This is not a reunion. It’s a celebration’ luidt de heropstanding van de groep, die naast oudgedienden Marc du Marais (zang) en Dee-J (gitaar) nieuw talent heeft aangetrokken zoals: Michel Kirby (WLVNNST, Arkangel) op tweede gitaar en Tino DeMartino (Channel Zero) op bas. De groep klinkt relevanter, trefzekerder en dynamischer dan ooit. ‘Speed’ is hun zogenaamde ‘middle name’ en La Muerte boorde zich doortastend en vitaal doorheen een opzwepende en gespierde set met gastoptredens van Vive la Fête en Front 242.
Het wordt bijgevolg uitkijken naar Graspop 2016, waar La Muerte op zondag 19 juni van jetje zal geven in de Metal Dome.
Gezien; Oathbreaker en La Muerte, Botanique, Brussel