Vol verwachting stoppen we de plaat ‘Rope For No-Hopers’ in onze speler, maar tegelijk hebben we geen idee wat we kunnen verwachten van een band die The Pirate Ship Quintet heet. Een slechte musical-begeleidingsband? Neofolk-metal? Soms loont het de moeite om niet de bijgeleverde persrelease te lezen, maar om gewoon maar eens te beginnen met luisteren. Openingstrack ‘You’re Next’ neemt ons aanvankelijk mee een neoklassieke compositie in, met prachtig melancholisch cello-werk. Langzaam komen daar gitaar en percussie bij en het geheel wordt voller en voller, tot daar het besef is dat we hier met onvervalste postrock te maken hebben. Maar dan wel met een aparte tint, hoewel al snel blijkt dat het zevental (sic!) zeker schatplichtig is aan Godspeed You! Black Emperor, vooral in het arpeggio-gebruik van de cello. Toch heeft The Pirate Ship Quintet genoeg eigenaardigheden om het interessant te houden, iets dat niet altijd het geval is in dit genre. De composities zijn soms wel een beetje wisselvallig, rommelig zelfs misschien in de overgangen tussen hard en zacht, maar juist daardoor wel zeer verrassend. De geijkte opbouw naar de climax ontbreekt op deze plaat en daardoor zijn de explosies zowaar onverwacht. In ‘Horse Manifesto’ komt naast het instrumentarium ook nog eens een zeer fijn schreeuwen voorbij, dat rechtstreeks bij het Japanse Envy vandaan lijkt te komen. ‘Dennis Many Times’ is dan weer traditioneler met een fijne rustige opbouw, met langzaam echoënde schreeuwen op de achtergrond die als een onheilstijding steeds meer naar voren komen, maar uiteindelijk ontaarden in een luwte die blijft tot het einde. ‘Rope For No-Hopers’ mist een zekere consistentie, waardoor het gevoel beklijft dat de nummers soms niet helemaal kloppen. Maar tegelijk is dat de charme van deze plaat die weet te verrassen op het platgetreden postrock pad. Aanrader!