Hoe vaak is een mens een stille getuige van een groot feit? VVV is de schuilnaam waaronder het trio Miko Vainio, Ilpo Väisänen en Alan Vega hun duivels uitdrijven. Vainio en Väisänen kent u als Pan Sonic, een tweeling die vanuit hun thuisland Finland met de regelmaat van de klok de elektronicawereld hertekenden. Geluidskunstenaars die nu eens muisstil, daarna met veel grilligheid, maar boven alles met kwaliteit een terechte cultstatus wisten te veroveren. Alan Vega vormde begin jaren tachtig samen met Martin Rev het legendarische Suicide, een New-Yorks gezelschap dat op een heel eigen wijze synth-pop, industrial, noise en punk in een verschroeiende podiumact wisten te vatten. Op Resurrection River, al in 2002 in New-York opgenomen, gaat het drietal de confrontatie met elkaar aan, zoeken ze de balans, duwen ze tegen de grenzen aan. Alan Vega, als van oudsher theatraal staat op de toppen van zijn tenen, beukt hard tegen de krakende geluidsmuur van Pan Sonic aan – soms ijzig, soms lijzig, maar altijd verraderlijk krachtig. Soms verliest hij de strijd, klinkt hij moegestreden en uitgeput en hoor je niets meer dan een schim van de strijdbare duivel die hij vroeger was. Soms, zoals in het een meesterlijke Sellin My Monkeys wint hij overtuigend de strijd. Resurrection River is een evenwichtsoefening die begint met blauwe plekken. Drie mensen, twee werelden, duizend demonen.