‘Rembo’ doet denken aan ‘Rambo’. Vechtlust en winnen. Zweten en raken. Karen Gwyer gaat in haar songs een eigen duel aan. Meanderen versus techno-beats. Zwijmelen versus overrompeld worden. Het is een strakke strijd waarbij Karen Gwyer tegen haar gewoonte in, de duur van de tracks tot grijpbare lengtes beperkt. ‘Why Is There A Long Line In Front Of The Factory’, ‘Because The Workers Are On Strike’. Het is een niet eerder geziene dialoog tussen tracks. Het leest grappig als tracklisting. Als je luistert, snapt je wat ze doen wilt. Roepen en antwoord. Het lijkt te doordacht, maar dat is buiten Gwyers’ wil om dansplaten te maken gerekend. Melancholie wordt al gauw dromerig en strak dansbaar. De tegenhanger klinkt als rondfladderende, doelloze akkoorden die door een kinderhand worden ingespeeld. Gwyer improviseert wanneer ze op een podium staat, zoekt fragmenten en toetst de wil om te dansen af bij het publiek. Songs groeien als weinig raakbare ideeën, tot ze op plaat belanden. Haar Detroit-roots schitteren op het heerlijke ‘Why Does Your Father Look So Nervous’, jachtige dolgedraaide ritmes, een zelden aangeslagen akkoord. Maar grandiozer gaat ze op ‘He’s Been Teaching Me How To Drive’. Pompeuze, elastische, detailrijke, langzaam opbouwende techno die explodeert tot een fameuze clubtrack. Zweet druipend van de muren. De vloeren glad als een oververhitte nacht in Tresor. Eens het zweet uitgebroken is, gaat Gwyer verder met het hardere beukwerk op het afsluitende ‘Did You Hear The Owls Last Night’. Bezwerend en lichtjes intimiderend. Gegroeid en doorleefd. Karen Gwyer heeft niet alleen een nieuw klein mensje op de wereld gezet intussen, ook als artieste is ze gegroeid en wordt ze steeds meer en meer een fijnproeverskeurmerk.
