De nieuwe Zeitkratzer is geïnspireerd door de Italiaanse componist Domenico Scarlatti (1685-1757), die onder andere bekend is voor zijn luchtige dansmuziek. Belangrijk waren niet de regels, maar wat er uiteindelijk te horen viel. Reinhold Friedl past deze principes toe op zes stukken, als soundtrack voor een choreografie van dansgezelschap Rubato. Naast Friedl, die de piano bespeelt, worden ook strijkinstrumenten (viool en bas), blaasinstrumenten (fluiten, klarinet en Franse hoorn) en percussie geëngageerd. Zeitkratzer een beetje kennende, valt meteen op dat de eerste twee stukken opvallend ingetogen en gedisciplineerd worden gebracht. We zouden bijna zeggen als een gewoon orkest. Maar dat is natuurlijk maar tijdelijk, want ‘Pissenlit’ klinkt door de gemanipuleerde percussie als onversneden industrial; en ‘Reine Des Prés’ is een knappe compositie voor drones en subtiele pianotoetsen. ‘Violette De Marais’ valt op door het pianospel, Scarlatti zou immers gezegd hebben: als je tien vingers hebt, waarom zou je ze dan niet alle tien gebruiken? Tot slot eindigt dit genietbare en toegankelijke album met het minimalistische, half in stilte verzonken ‘Aster’. Friedl draagt dit werk op aan Mario Bertoncini (Gruppo Di Improvvisazione Nuova Consonanza), een Scarlatti-fan die in 2019 overleed.
