De uit Sydney, Australië afkomstige band Meniscus was volgens onze collega De Geluidsarchitect één van de revelaties van het voorbije Dunk!-festival. Zo’n band wiens naam bij nauwelijks iemand een belletje doet rinkelen, maar voor het inmiddels wijd en zijd befaamde festival een belangrijke aanvulling vormt bij de bekendere namen. Festivals zijn echter absoluut niet aan ons besteed, hoe mensvriendelijk ze ook mogen zijn. We dragen niet voor niets een badge op onze pet, tussen vele andere, met het opschrift ‘This Festival Is For Pussies’. Te veel mensen, te warm, te veel lawaai, te veel groen, het is altijd wat, en ja, het ligt aan ons, maar toch gaan we niet naar festivals. Een klein zaaltje in onze eigen buurt of een cd (nog liever vinyl, of wat dacht je), daar zijn we al best tevreden mee. Zeker als het een album als ‘Refractions’ betreft, de opvolger van het debuut ‘War Of Currents’, alweer uit 2011. Van een grote productiviteit kunnen we het trio (kwartet als we Martin Wong meetellen die live de beelden verzorgd) zeker niet beschuldigen. Acht nummers heerlijke postrock volgens het boekje, met hier en daar een klein stapje richting dub, maar niet te veel, is wat de band in vijf jaar wist te verzinnen. Pure postrock is wat Meniscus wil spelen, rekening houdend met alle genreregels maar gedaan op een dusdanig perfecte manier dat het geen seconde stoort of verveelt. Dat is op zich al een hele prestatie, omdat heel wat van dit soort genrebands platen maken die behoorlijk klinken, maar ook niet meer dan dat. Als grote namen als Explosions In The Sky of Caspian er even de brui aan geven, kan Meniscus zonder moeite de fakkel overnemen. Vernieuwend is deze band nergens; dat is ook niet de bedoeling, maar ze beheersen de trucjes wel een stuk beter dan veel van hun genregenoten.