Ooit legden we een gewaagd verband tussen de schoonheid der Zwitserse jeugdige bevolking en Alpenlucht. Waarschijnlijk lag het meer aan wietdampen, maar goed. In dergelijke conversaties durfden we trouwens ook al eens voorspellen dat electrodivas een fenomeen zou kunnen worden van het eerste decennium van de nieuwe eeuw. Maar kijk: plots is er Kate Wax, die grandioos invult wat we daarbij in gedachten hadden. Move over, Miss Kittin, Chicks On Speed en Peaches, enter Kate; want deze Geneefse is niet alleen gezegend met een vleugje exotisme – dankzij haar half Tibetaanse wortels -, maar ook met een open blik, veel muzikaal talent, goddelijke stembanden waar nauwelijks een ergerlijk accent aan kleeft, de mogelijkheid om plots van onschuldig meisje tot hippe vamp te veranderen en last but not least de looks van een waarachtige diva. Dat had ook Felix Da Housecat in de smiezen, want hij nodigde haar al uit als gast op zijn laatste album. Dit debuut staat alleszins als een peperkoeken huis in een donker woud en kan niet anders dan je betoveren. Het geluid komt blijkbaar voornamelijk uit wat beatboxen en analoge synths, met een Korg voorop, en klinkt nogal lo-fi. Nummers als Bodies In Grace, Glimpse en Scream And Shout maken daar gebruik van om lekker wild te gaan en de tanden eens te laten zien. Het timbre in opener Beetles And Spider, Not A Tale en vooral in het kippenvel bevorderende Defroster is dan weer weemoedig en breekbaar. Vooral Killing Your Ghost is een slimme track die inzet met haast ouderwetse new wave beat- en drumpatronen, waarover de hijgerige en vervormde zanglijn ligt. Wanneer Wax met een magisch/ manisch echoeffect baby baby baby uit haar strot duwt, doorbreekt een elektronische gitaarriff alle spanning en roept ze eisend: Would you mind if Im killing your ghost? Iedere keer opnieuw staren we hier dan in het oneindige en stamelen: Euh Whatever, Kate Haal deze fee alstublieft snel naar de Lage Landen; wij zullen aan haar voeten liggen!