“Een Vlaamse afdeling van Femen? Een strak plan!”
16.00 uur
We arriveren aan JH Den Boogaard en worden door attente buurtbewoners meteen gewezen op het algehele parkeerverbod in de buurt van het festivalterrein. (Lach-)GAS boetes, het is eens wat anders. Ook de arm der wet heeft dan al een eerste keer het volume opgemeten aan de PA van het podium buiten. En ja hoor, ze zitten zero, zero, zero, zero, cinquo punten boven het aanvaarde decibelniveau van Vlaams minister van Milieu, Joke Schauvlieghe. Maar in Geel hebben zelfs de lokale politieofficieren een Deep Purple-verleden, en dus wordt alles in der minne geregeld en met een vette knipoog en een mystieke ‘bikergroet‘ ten afscheid opgelost.
En dan de muziek
In de bloedhete zaal zien we eerst La Ira de Dios uit Peru. Heel veel punk en garagerock invloeden bij dit trio zoals de Cosmic Psychos, The Misfits en ook wel MC5 en The Stooges. Zanger-gitarist Chino blijkt een toffe gast en gevraagd naar de betekenis van hun groepsnaam komt hij met dit antwoord:
“Het is Spaans voor ‘the Wrath of God’ (de woede van God, nvdr) en verwijst naar ‘Aguirre:the Wrath of God’, een film van Werner Herzog uit 1972 waarin Klaus Kinski een waanzinnige acteerprestatie neerzette. Die film werd opgenomen in het Peruaanse regenwoud en de soundtrack werd geschreven door de progrockers van Popol Vuh. Toen ik een naam zocht voor onze band, kwam dit me meteen voor de geest.”
En kwaad klinken ze zeker, maar ook een beetje rommelig vinden we. “Dat klopt”, zegt Chino. “Het is pas de vierde keer dat we samen spelen en het is nog maar ons tweede optreden in Europa. We komen uit Lima, en daar is een grote underground scene. Ik speel nog in heel wat andere groepen, allemaal met een andere invalshoek.” En de psychedelica? “Nou, ik heb wel iets met het getal drie. We noemen ons dan ook een ‘psychedelic punk band from Peru’. Driemaal P: dat is meteen de basis van ons logo.”
Chino neemt ons mee naar buiten waar het Belgische doommetal duo Sardonis staat op te treden. We proberen hem – natuurlijk tevergeefs – uit te leggen dat Sardonis de slechterik was uit de legendarische jeugdtelevisiereeks ‘Merlina’ van de BRT . En ook van de Brusselse band La Muerte heeft hij nog nooit gehoord. De Peruviaanse undergroundscene is zichtbaar blij met deze input. Wij daarentegen blijven op onze honger zitten tijdens dit optreden. Met drum en gitaar proberen de heren van Sardonis een langzame, hypnotische sound neer te zetten. Maar om te beginnen zijn de
drums niet hard genoeg in de mix te horen (met dank aan de Geelse politie?) en ten tweede is dit qua songs ook niet veel soeps: gewoon allemaal cool, vette riffs achter elkaar zetten zonder zanglijn, lagen of structuur. Dat is zoals een ‘open repetitiekotdag’ houden. Jammer van het geluid.
Satanisme en andere willekeurige ontploffingen
De volgende band – Obelyskkh uit Duitsland – lijkt wel ergens naar. Naar de jaren negentig pre-grungeperiode met bands als The Melvins, Tad en elk anders op het label Amphetamine Reptile Records. Ze brengen een combinatie van grunge met black metal en sludge. De zanger-gitarist draagt een Black Flag T-shirt en combineert een normale (ietwat té normale zelfs) stem met een krijsstem. De drummer en gitarist hebben bij momenten goed naar postrockbands zoals Explosions in The Sky geluisterd. Op het einde van het concert het eerste ‘satanische’ moment van vandaag, als hun versterker in brand vliegt en er een zwarte stinkende wolk over het publiek gaat hangen. Het blijkt niet hun eerste ongevalletje deze zomer. “We’re doomed”, verklaart hun gitarist dan ook achteraf met Teutoons accent (en natuurlijk zonder ironie). “Dit is al de derde versterker die het begeeft tijdens onze tournee, en daarstraks is de motor van onze bestelwagen in de file op weg naar hier ook al ontploft.” Hij heeft nog te melden dat ze onlangs een vijf uur durende ‘mantra- achtige’ sessie hebben opgenomen met GNOD (zie verslag van Yellowstock op zaterdag, nvdr). “Na de nodige overdubs gaan we dat later dit jaar nog releasen”. Iets om naar uit te kijken, en hadden we al gezegd dat dit optreden van Obelyskkh erg te pruimen is? Hun drummer loopt er achteraf wel opvallend nerveus bij. Hij is in laatste instantie gevraagd om straks mee te spelen met afsluiter Electric Moon. “No interview”, snauwt hij. “Right now I’m shitting my pants.”
18.00 uur
Tijd om de eetstandjes uit te checken. Het meest populair blijkt een Koreaan te zijn. Maar ons politiek-incorrecte grapje ( “voor mij een broodje Napalm”) wordt daar niet zo gesmaakt. De Hollander met camper daar tegenover heeft opvallend minder succes. “Foute marketing”, zegt hij zelf. “Ik heb hier een bordje staan met ‘Breakfast’ till 5 pm.’” De flauwe grapjes maakt hij overigens zelf. “Wat dit is? ‘Vegetarische kippensoep.’” We vinden de man zo sympathiek dat we meteen een grote portie bestellen en deze gaan opslurpen in de chill-out, waar het ruikt naar patsjoellie en zweetvoeten.
19.00 uur
De innerlijke mens versterkt, dan is het weer tijd om de oordopjes in te doen en de ‘ruimte’ tussen twee noten en een triljoen verwante muziekgenres te gaan verkennen met Seven That Spells uit Kroatië. Wij noteren – onder meewarig hoongelach van de smartphonebezitters op het festivalterrein – in ons hippe zwarte Moleskin-schriftje, invloeden gaande van Mandragura tot Master Musicians of Bukkake. Een snuifje instrumentale Hudu Guru’s en atonaal Orientalisme horen we ook. “Het is uptempo en polyritmische muziek”, legt de opper-Spell ons nadien uit. ”Het is geen Indische invloed die je hoort, wel Indo-Europese muziek. We zijn gypsies met een Fender Stratocaster.” We worden er eerlijk gezegd niet veel wijzer van en kruipen dan maar de merch-tent in. Hier de gebruikelijke camaraderie tussen die hard fans, bandleden, verzamelaars van vinyl en ontwerpers van psychedelische T-shirts.
Wat mij zomaar even opvalt: dit is een kleine gemeenschap, een vrijplaats van (doom)metalheads en psychedelica- en stonerliefhebbers. Op Yellowstock geen opgefokte hypes die in de namiddag de Castello op zijn kop moeten zetten à la Alt-fucking-J. Of toch, ten minste, die de verslaggever van DeMorgen en zijn chihuahua-fotografe doen knorren van plezier. Wel dikbuikige en goedlachse humor op een soundtrack van felle gitaren en harde drums terwijl het bier rijkelijk vloeit en de jointjes worden ‘gepassed to the left hand side’.
Een soort Reggae Geel voor blanke mensen, dus? Dat nu ook weer niet! Een dvd over ‘The Third Reich’ ligt broederlijk naast een petje van Che Guevara en het verkooppraatje van de man met een T-shirt van Flipper is psychedelica in de praktijk. Dit moet de bijna uitgestorven ‘underground scene’ zijn! We komen zelfs aan de praat met foute mensen. “Vroeger zat ik bij Voorpost en nu stem ik op (het extreemlinkse, nvdr) Pvda!”, zegt de ruige man met baard vlak naast ons. “Wat als we nu eens een Vlaamse Pussy Riot-afdeling zouden oprichten”, zeg ik zeikerig tegen de linkse Voorposter. “Ja, of een nationalistische afdeling van Femen?”, kaatst hij goedmoedig terug. “Ik wil wel stichtend lid worden”, zegt de berooide beeldhouwer uit Brasschaat die zich plots met het gesprek bemoeit. “Ik heb toch de mooiste ‘mannenborstjes’ van heel dit festival.” Bart de ‘New Waver’ en Piet ‘de Beeldhouwer’ – want zo hebben we ze intussen omgedoopt in ons hoofd – gaan naar Bong. Of we niet meegaan?
Psychedelica in twee nummers
Dit is wat we ons bij psychedelica voorstellen. Een bloedhete en volgepakte zaal. Een loeiharde band die repetitieve drones brengt als een soort Sunn O))) op speed. De vijf bandleden van het Engelse Bong hebben allemaal lang haar en omdat er bijna geen belichting is (enkele blauwe spots daar gelaten) staan ze als roerloze spookachtige figuren op het podium. Na vijfenveertig minuten, waarin twee (!!) volledige tracks de revue zijn gepasseerd zijn we ‘stoned’ zonder iets te pakken. Backstage komen we hun drummer tegen.
“Wij komen van Newcastle en daar heb je een levendige drone-scene. We zijn erg beïnvloed door ambient en andere hypnotische elektronica, maar zetten toch liever zelf een psychedelische ‘wall of sound’ neer met verwijzingen naar de jaren zestig en zeventig, veeleer dan naar doom metal of zo. Onze muziek is heel gelaagd.” Als we zijn kennis van het Roswell-incident uitchecken, komt er een soort van prehistorische kalmte over ons beiden. “Ja, natuurlijk promoten we drugsgebruik. Enkel weed voor mij, hoor. Lsd en paddo’s zijn me te gevaarlijk.” En hoe heet dat instrument van jullie enige zittend bandlid, eigenlijk? “Dat is een ‘shahi baaja’ of het ‘koninklijk instrument’. Het komt uit India…”. “En is door kinderhanden gemaakt?”, proberen we nog de foute lachers op de hand te krijgen. “Nee, dude. Het is een soort van sitar met een aantal ‘typewriter keys’ waardoor je meerdere snaren tegelijk kan indrukken en hierdoor van ‘pitch’ kan veranderen.” Far out!, zou Neil van ‘The Young Ones’ het hele verhaal hebben samengevat.
21.00 uur
De nacht is gevallen over Yellowstock. In het donker gaan onze zintuigen volledig op scherp staan nu. Tijdens het optreden van My Sleeping Kharma krijgen we onze eerst epifanische ervaring (ja Google dat maar eens, epifanie) zowaar. Duitse artrockers die instrumentale postrock koppelen aan new (en old) metal. “Onze fans zijn mensen die al jaren niet meer naar concerten zijn geweest. Die ZDF Rockpalast het einde vinden”, zegt de gitarist weer zonder ironie. “We beginnen altijd met een gitaarriff en de rest gaat daan gewoon mee op de flow.” Hun muziek is erg melodieus – veelal een gemis op stoner psychedelic festivals – en heeft intense en dan weer rustigere, bijna pastorale momenten. “We komen uit Beieren en we werken allemaal overdag. Het was een hele stresstoestand om hier door de files op tijd te zijn. Een concert geven is voor ons een vorm van hypnotiserende ‘relaxatie’”, besluit hij, bijna filosofisch.
24.00 uur
De apotheose van de eerste dag Yellowstock 2012 moet het optreden van het Duitse spacerocktrio Electric Moon worden. Op de achtergrond de eerste vloeistofdia’s van de avond. Een huizenhoog cliché dat wel kan tellen. De set bestaat uit vier ‘songs’, of wat daar voor moet doorgaan. Dit is eerder een langgerekte trip vol ‘fuzz’ en ‘wahwah’-geluiden. Er is totaal geen interactie met het publiek, behalve dan de korte en afgemeten mededeling – als van een lijnpiloot aan zijn gekidnapte passagiers – dat er geen herkenbare tracks als dusdanig zullen worden gespeeld. Reden: dit is de eerste gig met de drummer van de band Obelyskkh (zie eerder dit verslag, nvdr). Ligt het aan de hitte of aan de overspannen verwachtingen, maar dit optreden is een serieuze afknapper. Het gaat nergens over en ook nergens meer naartoe. We snakken naar een koel zwembad en een cd van Alvo Noto in de auto.
02 uur 30
We zetten onze fotograaf veilig af in het centrum van Genk en beseffen plots dat de gesprekken in de auto daarstraks over iets meer gingen dan de gewoonlijke onderbroekenlol na het optreden, en ook geen schele euforie ingegeven door vermoeidheid en slecht verteerde fast food dit keer. Wel een fijn gevoel dat zich laat samenvatten als volgt. Yellowstock, dag 1 was: gezellig, ‘mindblowing’ en superheet. Nu nog een verkoelende douche en laat die ‘geestverruimende’ dromen dan maar komen…