Open Strings – Theater Kikker, Utrecht – 5 februari 2011

Telkens als de fantastische 4LP-box Open Strings Early Virtuoso Recordings From The Middle East, And New Responses van Honest Jons hier ten huize uit de kast gehaald wordt, is dat een gewijd moment, waarbij enige respect en eerbiedige stilte op hun plaats zijn. Het kleine festival Open Strings, georganiseerd door het Utrechtse Theater Kikker, liet er zich door inspireren en zet de gitaar centraal. Met op de tweede editie twee uitstekende fingerpickers, een verwarrende maar boeiende medley en een overbodige finale.

cam deas 1
Cam Deas

De Britse gitarist Cam Deas lijkt het soort man te zijn dat snel uitgekeken raakt op het volgen van de regels. De gebruikelijke manier van gitaarspelen – één hand links om de grepen te pakken, één hand rechts om te tokkelen of aan te slaan – laat hij direct aan het begin van zijn optreden al varen. Hij begint zelfs andersom, slaat de snaren aan op de hals terwijl hij boven het klankgat met een slide tekeer gaat om de klankhoogte aan te passen. De lange compositie die volgt en die het gehele optreden beslaat is als een encyclopedie van vernieuwende gitaartechnieken, maar moet het zeker niet alleen van zijn moeilijkheidsgraad hebben: ook met de ogen dicht maakt Deas vooral gewoon hele mooie muziek.

zwerm
Zwerm

Het Vlaamse gitaarkwartet Zwerm maakt het de luisteraar wat minder gemakkelijk. Hun optreden is een staalkaart van hedendaagse Amerikaanse (elektrische) gitaarliteratuur en onder meer werken van Fred Firth (Henry Cow) en Larry Polansky staan op het programma. De eerste 25 minuten rijgt het kwartet diverse werken aan elkaar, waarbij met name het werk van Firth ook weer uit zoveel mogelijk aan elkaar geplakte ideetjes lijkt te bestaan. Het resultaat is een bij wijlen gek makende medley, die afwisselend boeit, irriteert, verrast en overdondert. Spannend, maar daarna blijken de heren een wat ongelukkige keuze te hebben gemaakt voor de rest van het optreden: na het bombardement van indrukken die de eerste helft van het optreden was, volgen twee lange, meanderende stukken. Het brein dat net nog moest worstelen om alle indrukken te verwerken, weet nu even niet meer waar hij zich op moet richten. Nog geen optimale balans dus, maar het geheel bood genoeg indrukken en ideeën om weer een tijd mee vooruit te kunnen.

francesconi
Ryan Francesconi

Ryan Francesconi imponeerde vorig jaar sterk met zijn solodebuut Parables. De man heeft al een flinke historie als muzikant: hij is bandlid in de Ys-Street Band van Joanna Newsom, arrangeerde haar monumentale plaat Have One On Me van vorig jaar, was één van de programmeurs van de synth-software Spongefork, bracht diverse electro-platen uit onder de naam RF en speelt traditionele Bulgaarse volksmuziek. Nu heeft hij zichzelf opnieuw uitgevonden als solo gitarist. Zijn spel is bij vlagen om van te duizelen, maar heeft tegelijk veel van de lichtheid en romantiek van renaissancistische luitmuziek en het schijnbaar tijdloze van West-Afrikaanse muziek. Muziek om op mee te zweven, wat deze avond in Theater Kikker uitstekend lukt. Dat de man dan ook nog eens uiterst sympathiek en bescheiden blijkt, is dan nog bijna te mooi om waar te zijn.

wooden wand
Wooden Wand

Nog zalig licht in het hoofd van Francesconi besluiten we dat deze avond niet meer stuk kan. Een goede timing, want het laatste optreden van de avond blijkt helaas een staaltje van ongelukkige programmering. Singer/songwriter Wooden Wand formuleert het zelf al: “The theme of this evening seems to be radical and mindblowing new ways of playing the guitar. My contribution will be an attempt to play eight or nine songs using the same five chords.” Een sympathieke zelfrelativering, maar jammer genoeg zijn zijn kale bluessongs over jezelf bezatten in een hotelbar omdat je geen vrienden hebt inderdaad volkomen misplaatst op deze avond. Daar kan hij zelf natuurlijk ook niet veel aan doen en hij maakt er dan ook maar het beste van. Uiteindelijk geeft het ook weinig: buiten op straat na afloop schieten direct weer allerlei melodieën van de voorgaande drie optredens in het hoofd en is Wooden Wand alweer vergeten. Als dat ene euvel volgend jaar achterwege blijft, staan wij alweer in de rij voor de voorverkoop.

tekst:
Benjamin van Vliet
beeld:
cam-deas-1
geplaatst:
zo 6 feb 2011

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!