Accordeon Wrestling

Kimmo Pohjonen Accordion Wrestling

Kimmo Pohjonen staat altijd garant voor een bijzondere voorstelling, maar dit is toch weer even wat anders. Er zijn twee teams (in zwart en in grijs) van elk vijf worstelaars, met daartussen Kimmo die beurtelings de rol vervult van leeuwentemmer, rattenvanger en kop van jut – terwijl hij daarbij zoals gewoonlijk de meest indrukwekkende klanken uit zijn accordeon hamert, strijkt en ranselt. Het podium is een ronde mat met een stip in het midden, met op de achtergrond eenzelfde cirkelvorm voor video, foto en het verhaal achter worstelen met trekzak erbij. Er wordt uitgelegd dat de vechtsport in Finland vooral in het begin van de vorige eeuw altijd begeleid werd door vrolijke accordeondeuntjes, om de scheten van de sporters te overstemmen, en een feestelijke lading aan het geheel te  geven. 

Wat de worstelaars doen houdt het midden tussen oefeningen doen, dansen en – uiteraard – worstelen. Meer dan eens lijkt deze eeuwenoude sport als inspiratiebron gediend te hebben voor breakdance, ballet en dwergwerpen. De oudste deelnemer is van 1958, de jongsten uit 1994, en dat zijn dan twee vrouwen. Dames ja, tegen hun deelname was historisch gezien eerst veel verzet, maar nu maalt niemand meer om mattende meiden – ze doen net zo hard mee. En ze zijn net zo stevig, hoekig en gespierd als de rest. Dat geldt ook voor de muziek, die meerdere malen tegen de noise aanschuurt en op een flink volume gespeeld wordt. Subtiel spel en zuinig met effecten zijn is niet de stijl van Kimmo. Het publiek zit aan drie kanten rondom het speelvlak, zodat alles vrij intiem, intens en direct beleefd wordt.

Accordeon Wrestling
Accordeon Wrestling

Ondertussen vindt er van alles plaats aan emoties die in de wondere wereld van het worstelen kunnen voorkomen: iemand wordt gepest, verliest, wint, valt, houdt vol of geeft op. Maar er is ook tijd voor (toch) een vrolijk riedeltje, uitgelaten en potsierlijk gehuppel, acrobatische capriolen en collectief neerploffen op de schoot van de toeschouwers op de eerste rij (waarvan velen aan het eind een bloemetje krijgen). Kimmo spaart zichzelf daarbij niet en maakt aardig wat kilometers.

Het einde is grotesk en een finale waardig: na een waanzinnige rondedans raakt Kimmo in gevecht met een van de worstelaars, en probeert die met zijn accordeon te wurgen of het bij hem in de mond te duwen, zoiets. Van het luid kermende instrument vliegen intussen de stukken in het rond. Uiteindelijk krijgen de worstelaars met z’n allen Kimmo tegen de grond, en wordt hij vastgeplakt met gaffertape. De overwonnen waanzinnige wordt op vele handen rondgedragen, nog steeds zingend, totdat iemand een appel in zijn mond stopt. Nadat de maniak is afgevoerd komen er worstelaars tevoorschijn die op kleine accordeonnetjes spelen – niet stuk te krijgen, dat meest populaire instrument van Finland.

Gezien: 18 juni 2012, Stadsschouwburg Amsterdam, i.h.k.v. Holland Festival

tekst:
Arjan van Sorge
beeld:
DSC3517
geplaatst:
di 17 jul 2012

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!