Als je op het internet met de zoekterm ‘muziek’ bandjes probeert te vinden, is de variatie die je in genres vindt waarschijnlijk even oneindig als onwaarschijnlijk dat de eerste drie hits samen op een festivalposter komen te staan. Toch is dat wat Incubated keer op keer doet, de meest onwaarschijnlijke combinatie aan artiesten op een avond neerzetten. Deze keer waren dat Dustin O’Halloran, Dÿse en Mater Suspiria Vision.
Aan O’Halloran om het spits af te bijten. Bijna was hij blijven steken in de sneeuw in Berlijn, maar die pech is hem (en ons) uiteindelijk bespaard gebleven. In plaats daarvan schuift hij om stipt negen uur achter de vleugel om met kleine repetitieve motiefjes de meest beeldende stukken uit te bouwen. Modern klassieke stukken waarin de herhaling met slechts kleine verschuivingen, als rimpelingen in verder stil water, een centrale rol speelt. Voor de simpele passant licht klassiek, maar bij nauwkeurige beluistering bevindt zich in de onder laag een voortdurende tegendraadse toon. Beelden van grootste open vlaktes in natuurgebieden worden door de pianist uitgewerkt, rustiek, met roodbruine bladeren aan de boom. En heel Paradox is volledig stil, hangt aan de toetsen. Dit tot de verbazing van O’Halloran zelf, die gezien het verdere programma een iets minder gewillig publiek had verwacht.
Begrijpelijk, als je halverwege de soundcheck van Dÿse eerder die dag het jazz podium van Tilburg bent komen lopen. Dit duo richt zich namelijk meer op het luchtdrukoffensief dan op de nuance en de ruimte tussen tonen. De Duitsers blazen van het podium met een zware maar even humoristische set aan mathrock. Twee technisch sterk onderlegde muzikanten, die invloeden uit de noiserock met jazz en de absurditeit van Primus mixen. De nummers worden aan elkaar gepraat met een nogal melig zelf bedacht sprookje zodat de gitarist even de tijd krijgt om bij te stemmen. Om vervolgens weer vol gas, maar zonder verlies van precisie door te knallen. Een energiek tweetal dat met deze muzikale stoomwals elke zaal plat krijgt en zo staat ook Paradox mee te knikken en of zelfs te dansen. Waarna er opnieuw een wisseling plaatsvindt. Nu richting het mystieke, maar ook richting een lichte teleurstelling.
Het podium is aan Mater Supiria Vision die deze avond de ‘Witch House’ vertegenwoordigt. Twee in witte pij geklede wezens achter een tafel met hun apparatuur, een buikdanseres met grote (nep) vleugels en daarachter projecties op een groot scherm. Het lijkt het recept voor een overdonderende live set, maar dat is het zeker aan het begin niet. Na een vrij kabbelend begin komt het duo weliswaar los met een aantal vertraagde en vervormde stukken rondom hits uit de jaren19’80, maar ze zijn niet consistent. Deze mix van pop, zware gothic en industrial mist de overredingskracht en overtuiging in presentatie die het beklemmend zou moeten maken. Combinatie tussen visuals en muziek is geheel afwezig en buiten de witte pij is de mystiek ook ver te zoeken. De neiging is er al snel om over de playlist van X-Rated te gaan praten, of – wat helaas ook gebeurt – te gaan. De vroege vertrekkers krijgen echter wel ongelijk als aan het einde de gothic techno industrial (a.k.a Witch House) geheel over de top gaat en eindigt in de elektronoise van Fuck Buttons.