ยI know the synthesizer. Why don’t I use the synthesizer, which is the sound of the future?ย, zo vertelde synthlegende Giorgio Moroder op de laatste plaat van Daft Punk. Met wat goede wil zou je Daniel Lopatin, ofte Oneohtrix Point Never, kunnen zien als de hedendaagse Moroder. Niet dat de Amerikaan zich overgeeft aan dansbare disco, maar net als de Italiaan verkent hij wel de onuitputtelijke mogelijkheden van het instrument. Op ยR Plus Sevenย, zijn eerste album voor Warp, maakt Lopatin geen gebruik van de analoge Junto 60 synthesizer die hij erfde van vaderlief, maar wel van een digitale variant. Met zijn opnames trok hij naar IJsland, waar hij ยR Plus Sevenย inblikte via de analoge apparatuur in de studio van Valgeir Sigurรฐsson. Verwacht echter niet dat de betoverende omgeving in IJsland Lopatin aangezet heeft tot het maken van een feeรซrieke plaat. Enkel in afsluiter ยChrome Countryย wordt de sfeer iets romantischer en komt er zelfs een computerkoortje voorbij. Voor de rest is ยR Plus Sevenย het meest directe en het helderste album van Oneohtrix Point Never tot nu toe. Weg is de drukkende noise en de benauwende ruis. Rechtlijnigheid, veel melodie (ยProblem Areasย, ยZebraย) en plotse dramatiek (ยStill Lifeย) hebben het overgenomen. Tot de hoogtepunten behoren onder meer de arpeggios van opener ยBoring Angelย, de microsamples van ยAmericansย en de aardedonkere ambient van ยAlongย. Het geluid van de toekomst? We zouden het aan Giorgio moeten vragen, maar wij zijn geneigd om ยja’ te zeggen.
