De naam van het label zegt het eigenlijk al helemaal: cinema en exploitation zitten in de naam Cineploit. Het Italiaanse label heeft twee reeksen lopen: Cine en Exploit. In die laaste, nog bescheiden reeks, zit ondermeer een eerbetoon aan de film ‘Scanners’ van David Cronenberg door Thelema. De reeks Cine bevat muziek bij films, ja, wat anders, door onder meer Thelema, het schitterende Zoltan, Orgasmo Sonore, Oscillotron, Rashomon en uiteraard ook Sospetto. Vreemd genoeg is Sospetto een Duitse band, die echter idolaat is van Italiaanse filmgenres. Policiers, horrorfilms of Giallo. Voor hun derde album kiest Sospetto voor vier verschillende muzikale filmgenres, al is ons het verschil niet altijd even duidelijk. Soit, de cd (of dubbelelpee) valt uiteen in vier stukken, vier verschillende films. ‘Intrappolati Harem Di Satana’, ‘L’Exposition De Geneviève’, ‘Schwarzes Licht’ en ‘Devil’s Cops In Angel County’. Twintig nummers in totaal die sferische synthesizermuziek etaleren die inderdaad hel filmisch aandoet. De toevoeging van hier en daar wat zanglijnen, heeft het stel nummers wat extra cachet. Uitblinken doet Sospetto met het een kwartier durende ‘Schwarzes Licht’, waarin ze de diverse hoeken van hun muzikale kunnen optimaal verkennen en in een meeslepend stuk weten te gieten. Mondo is een Italiaans filmgenre uit de jaren 1960 met een ietwat documentair karakter. Een perfecte naam voor een label dat zich toelegt op het uitbrengen van muziek die kan dienen bij dergelijke documentaires. Library Music is de andere grote inspiratiebron voor Francesco De Bellis, de man achter het label, en zijn geestesgenoten. Sinds 2013 verschenen vier ep’s, eentje voor elk seizoen, die nu worden gebundeld op één cd. Wie wat waar speelt is van weinig tot geen belang, vinden de makers van de muziek zelf. Een beetje zoekwerk leert dat ‘Precipizio’ werd gemaakt door De Bellis zelf onder de naam L.U.C.A., ‘Laguna’ door ROTLA (Raiders Of The Lost ARP), ‘Dune’ door Studio 22 (een samenwerking van De Bellis met Federico Costantini) en ‘Selva’ door Odeon. niet dat het wat uitmaakt. De nummers passen allemaal bij elkaar, zijn inwisselbaar, en zitten wat vastgeroest in net niet dansbare, oubollige synthesizermuziek die geen potten breekt. Onze aandacht verslapt net zo snel als bij voornoemde documentaires.
