De bijhorende brief bij het schijfje van de gebroeders Bornati uit Brescia, Italië stelt het heel duidelijk: de groepsnaam dient in één woord te worden weergegeven. Over het waarom laten de broers Michael en Simone ons in het ongewisse. De bandnaam geeft meteen wel prijs dat we te maken hebben met een duo ongewone muzikanten. Ze besloten een band op te richten tijdens een lange treinreis tussen Berlijn en Amsterdam, en kozen ervoor om de experimentele toer op te gaan. In 2011 creëerden ze ‘E.C.P. – Opera n° 1’, een concert voor acht gitaristen, percussie en een vrouwelijke stem, dat werd opgevoerd tijdens een festival in Brescia in 2011. Nadien volgde een vinyl, getiteld ‘Marshmellows’, een nummer dat op ‘Psychobabe’ in zijn originele versie is te horen, terwijl op het vinyl een remix stond. Het nummer doet erg denken aan Liars die in zee gaan met The Residents. Het zijn twee steeds terugkerende referenties als het de muziek van de broers betreft. Het gaat bij het ene nummer al eens meer de kant op van de ene en dan de andere, maar beiden zitten steeds in de achtergrond verborgen. Bij ‘Moon’ en ‘Fuckfolk’ is de invloed van Liars behoorlijk groot, al pakken de broers de songs aan als waren ze Animal Collective. ‘Cry’ kent dan weer maffe samples en dito ritmes, wat het tot een dwarse song maakt, die gevolgd wordt door het dubby ‘Melodrama’. Twomonkeys maakten met deze plaat een warrig experimenteel en eclectisch kluwen dat bij een eerste beluistering veel vragen opwekt door zijn hermetisch karakter. Het is pas na vele keren rondjes draaien dat de elf songs hun geheimen prijs geven. ‘Psychobabe’ is er eentje voor de doorbijters en -denkers.