Toen ik The Black Dog leerde kennen, ergens in de vroege jaren 1990, waren ze niet alleen fascinerend vanwege hun cinematische en eigenzinnige vorm van techno, maar ook omdat het gerucht ging dat ze zich met het occulte bezig hielden en mummies in hun studio hadden.
Hun BBS (een filesharing- en chat-systeem avant la lettre) was een goudmijn van cryptische en controversiële teksten. Maar de wereld is inmiddels onwaarschijnlijker dan Aleister Crowley ooit had kunnen voorspellen, zoals ook The Black Dog vaststelt op twee nieuwe lp’s.
Beide platen gaan over een wereld waarin paranoia en disinformatie toon en inhoud van het discours bepalen. Van de twee is ‘Post-Truth’ de plaat met beats, die opent met kraakhelder geproduceerde cinematische techno. IJle synths en widescreen synthpads trekken aan het geestesoog voorbij en spellen onheil.
Al snel neemt het trio gas terug, en in de tragere nummers klinken de melodische echo’s door van de IDM die ze ooit zelf hielpen uitvinden. Tegelijk blijven de beats redelijk recht toe recht aan, wat The Black Dog onderscheidt van de meer experiment-minnende genregenoten. Niet heel bijzonder, maar op veel momenten wel fijn om te horen.
Op het meer ambient ‘Black Daisy Wheel’ laat de band hun melancholie de vrije loop. De paranoia en vervreemding van hun vorige ambientalbum ‘Music For Real Airports’ blijft hier achterwege; het is een en al mooie treurnis, zwaar aangezet.
Op de meeste nummers liggen de synthesizers er wel erg dik bovenop, en het rond een krakkemikkelige piano gecomponeerde ‘Out Of Reach’ is dan ook een verademing. De plaat eindigt met ‘Tell Me What You Remember’, een mooi maar triest nummer met gesproken woord door Emika.
Wanneer nieuws niet meer te vertrouwen is en geschiedenis wordt geschreven door de winnaars, zijn we aangewezen op ons eigen geheugen, dat gedoemd is uiteindelijk te vervagen.