L’Objet weet hoe ze de luisteraar moeten behagen. Met een mooi 10″-plak vinyl (volgens ondergetekende veruit de mooiste geluidsdrager denkbaar, vele malen sexier dan de 12″) met 6 spacey groovende stukken, met jolige titels als ‘Herbie’ en ‘O Jim.’ Niet te lang (25 minuutjes), niet te moeilijk, ergens tussen Tortoise en !!! in. Jammer is alleen dat ze niet goed lijken te weten hoe ze meer kunnen doen dan louter behagen. Een echt goede groove behaagt niet alleen, maar weet de luisteraar ook aan te zetten tot hogere dingen in het leven – of geeftvhem op zijn minst heel even het gevoel dat hij daartoe in staat is. De korte, poppy, instrumentale liedjes van L’Objet zetten telkens een intrigerend raamwerk neer, maar houden ermee op als de tijd is aangebroken om echt los te gaan. Naar een hoogtepunt wordt niet toegewerkt, maar het hoogtepunt wordt direct in de intro weggegeven en dan nog wat verder uitgesponnen. Meer niet. Het resultaat is een plaatje dat prettig de tijd doodt, maar ook snel weer vergeten is. Behaaglijk, maar jammer.