Pinned

Vijfde album alweer van het New Yorkse A Place To Bury Strangers, dat wederom bol staat van de referenties aan klassieke noiserock en shoegaze. En aan zichzelf, want de band van Oliver Ackermann is een inmiddels een moderne toetssteen geworden voor garagerock die loud en wasted is. Daarin schuilt ook meteen een gevaar, lijkt het, want de band doet er weinig aan om uit haar eigen bubbel te komen. Wel is er (wederom) een nieuwe drummer, Lia Braswell, die ook zingt, wat een welkome aanvulling is op Ackermanns onderkoelde zanglijnen. Ook hebben de postpunk-baslijnen van bassist Dion Lunadon een belangrijkere rol, maar desondanks is ‘Pinned’ vooral ook meer van hetzelfde. Dezelfde riffs, dezelfde attitude, dezelfde pedalen, dezelfde feedback. En ook hetzelfde type liedjes waar de band de laatste drie platen in grossiert. Op iedere van die albums staan wel een paar leuke nummers, maar langzaam bekruipt ons het gevoel dat Ackermann het niveau van die twee denderende eerste lp’s nooit meer gaat weten te bereiken. Overigens maakte Lunadon in de tussentijd een punky soloalbum dat in het gebied tussen psychobilly en A Place To Bury Strangers tekeer gaat. Misschien kan zijn invloed het moederschip vlottrekken.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
APlaceToBuryStrang_Pinned
geplaatst:
ma 12 aug 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!