Naast een loopbaan als bassist bij Dirty Projectors houdt Nat Baldwin er onder zijn eigen naam ook een soloproject op na. Dat de lessen die hij kreeg van jazzlegende Anthony Braxton hun sporen nalieten, is duidelijk te horen op dit album. Op de zeven korte nummers komt hij vaak alleen gewapend met zijn contrabas en stem aan de start. Terwijl hij uit zijn contrabas een kruising tussen jazz en nieuwe klassieke muziek tevoorschijn tovert, zingt hij met een behoorlijk expressieve stem mee. In de nummers neemt hij ons mee in de donkere diepten. Eén keer wordt het samenspel tussen contrabas en stem ontregeld. In het nummer Lifted komt plotsklaps een hoop teringherrie van een freejazzende bende trompettisten de verder toch nog behoorlijk ingehouden song verstoren. Vreemd moment dat een beetje aan het werk van John Zorn doet denken. Iedereen speelt iets verschillend, terwijl op de voorgrond Nat Baldwin blijft doorgaan. Uiteindelijk valt dan wel alles samen. Vreemd, een beetje experimenteel plaatje. Gelukkig niet zijn hoofdbezigheid, maar een uitlaatklep.