Het kwartet Secret Colours uit Chicago debuteerde in 2010 en presenteert nu de opvolger. Net als zijn voorganger staat de plaat boordevol liedjes die de psychedelica van de jaren 1960 vermengen met britpop en shoegaze. Koortjes, lekker wegdromen, hemelse stemmetjes, lekkere gitaarpartijen, leuke melodieën en een quasi perfecte afwisseling tussen uptempo liedjes en naar ballades neigende nummers. De psychedelica waarover sprake is zonder twijfel van het bravere, meer ingehouden soort. Het is psychedelica die bijna binnen de lijntjes van de reguliere pop uit de jaren 1960 kleurt, met hier en daar een weerhaakje of een onverwachte invulling annex toevoeging. Opener ‘Blackbird (The Only One)’ is duidelijk: gitaren waarbij het fuzzpedaal diep werd ingedrukt, de ietwat nasale stem van Tommy Evans, een ijzersterke melodie en een tijdloos gevoel. Het is tijdens het beluisteren van het album soms moeilijk uit te maken als we naar een vergeten psychedelische popparel luisteren of naar een plaat die net is ingeblikt. Producer Brian Deck (Modest Mouse, Iron & Wine) wist er alvast raad mee. Zijn productie laat de dertien liedjes prima tot hun zonnige flowerpoppowerrecht komen en hij schrikt er niet voor terug Secret Colours nu en dan richting The Doors of T-Rex te leiden. Het maakt er de muziek alleen maar tijdlozer op, en nog moeilijker vast te pinnen binnen een bepaald genre of tijdperk. ‘Peach’ is rustgevend, dromerig en meeslepend tegelijk.