Er valt wat te zeggen over de conceptuele aanpak van het drietal dat achter Elektro Guzzi schuil gaat. Bernhard Hammer, Jakob Schneidewind en Bernhard Breuer uit Wenen zijn een live-band die techno spelen. En waarom ook niet, de drumcomputer en een synthesizer verving ooit het traditionele instrumentarium, een beweging in tegengestelde richting is eigenlijk meer dan logisch. Trentemøller, Apparat en The Field knikken instemmend. Maar kan Elektro Guzzi hun goede live-reputatie voor een tweede maal vertalen naar de huiskamer? Het lijkt ten dele te lukken. De nabewerking heeft de akkoorden en ritmes van het trio dermate gecomprimeerd dat de warmte en charme van de bas en drums is verdwenen, alleen de gitaar herinnert nog aan de oorspronkelijke handenarbeid van het trio. De heren streven naar machinale perfectie en dat is noemenswaardig, maar vergeten de mogelijkheden van hun aanpak en blijven steken in een resultaat dat zonder een buhne met muzikanten zijn kracht verliest. Elektro Guzzi levert geenszins een slecht album af, sterker nog, de opbouw en detail steken vernuftig in elkaar, de gitaar is een absolute meerwaarde, maar het kan het gevoel niet onderdrukken dat ‘Parquet’ als album zijn doel voorbij streeft. Elektro Guzzi klinkt teveel als Ableton-techno, en te weinig als rasmuzikanten die op zoek zijn naar de ziel van de machine.