No Angry Young Man, ontstaan in Leuven, kiest voor een mix van pop, folk en een snuifje jazz gebracht met klassieke instrumenten (piano en cello). Onlangs kwamen we eerder toevallig, het moet gezegd in niet onaangenaam gezelschap, terecht op de albumvoorstelling van de band. Het trio, strak in het pak gestoken, was voor de gelegenheid aangegroeid tot een negental (extra drummer, bassist, blazers, violist en accordeonist). Na afloop van de cd-voorstelling hadden we behoorlijk ambigue gevoelens. Aan de ene kant waren er de, ondanks de donkere teksten, muzikaal opgewekte songs die naar onze smaak veel te glad en te gepolijst klonken. Soms waren er echter ook lichtpuntjes te bespeuren als de band koos voor een sobere, intimistische aanpak. Ook wanneer cellist Pieter Hulst zijn cello lichtjes de bocht liet uitscheuren hoorden we een muzikale kant die ons zou kunnen bekoren. Een pad dat dus verder mag bewandeld worden als het van ons afhangt. Zanger Jeroen Van Ham heeft ook een soms te geborstelde stem die verschillende muzikale registers aankan. Iets wat we ook horen op het album. Poppy, haast vrolijk in openingsnummer Counting Stars, donker en melancholisch in het titelnummer Paris Rains. Maar dat neemt niet weg dat No Angry Young Man veel te braaf is voor onze smaak. De muziek sijpelt even makkelijk ons gehoor in, als ze er weer uitglijdt. Ach, een beetje anger zou niet slecht zijn.