De twee oudste kinderen zijn niet thuis. Die zijn met moeder en de schoonouders naar een pretpark. Vader en de kleinste blijven alleen thuis. De kleinste is zelfs bang van een wipkip of een schommel en pa heeft een immense hekel aan pretpark, lawaai en mensen, zeker in grote hoeveelheden. Ma en de twee oudsten hebben dan weer een ongelooflijke hekel aan jazz met blazers. U raadt het al: jazzdag vandaag. Saxofonist Raymond MacDonald en pianiste Marilyn Crispell laten ons meteen horen waarom we een dag als deze kiezen om de plaat behoorlijk en rustig te beluisteren. Het geïmproviseerde pianospel van Crispell overstijgt elke vorm van gepingel. Ze zet motiefjes neer, lichtvoetige maar korte melodietjes, die de ideale voedingsbodem zijn voor een perfect anticiperende MacDonald. Hij vindt elk gaatje, elke opening, elke vibratie waar hij zijn saxofoon kan inzetten om tot interactie te komen. In opener ‘Longing’ doet hij dat ingetogen, met korte ingehouden interrupties. In ‘Conversation’ gaat de Schot een stuk feller tekeer op zijn instrument. De saxofoon komt bij momenten verscheurend uit de hoek, het pianospel van Crispell ietwat in de hoek drummend. Lang laat de Amerikaanse dat niet toe. Het gaat om een duo, en dat maakt ze al snel duidelijk door Crispell ingenieus een halt toe te roepen. In ‘Notes In The Sky’ krijgt MacDonald alle ruimte om te soleren, minutieus ondersteund door het mooie pianospel. Crispell heeft een indrukwekkend palmares opgebouwd. Solo, met het Anthony Braxton Quartet en Reggie Workman Ensemble. MacDonald richtte dan weer het Glasgow Improvisers Orchestra op, speelde niet alleen met grootheden uit de free jazz en improvwereld maar net zo goed met David Byrne en Jim ‘O Rourke. ”Parallel Moments’ is zo een mooie toevoeging tot beider catalogus, een wzerk van twee door de wol geverfde muzikanten die zich niet tot één discipline bepreken, maar net zo goed schrijven voor film, theater, dans, installaties en radio.