Panda Bear Meets The Grim Reaper (eerder aangekondigd als PBVSGR) is Noah Lennox vijfde album onder het pseudoniem Panda Bear, maar pas met het derde album Person Pitch kwam dit zijproject onder de schaduw van de Animal Collective-discografie uit. Het geluid van Lennox soloplaten ligt in het verlengde van het typische Animal Collective-geluid en laat zich enigszins karikaturaal omschrijven als een draaiende caroussel waarop vier verschillende Beach Boys-albums tegelijkertijd worden afgespeeld pulserende muziek, waarin traditionele muzikale elementen (melodieën, instrumenten en harmonieën) tot een grote brij worden vermalen. Lennox duidde dit geluid zelf al aan als The Soup en het is dus niet vreemd dat ook Phil Spector vaak als referentie wordt genoemd. Op Person Pitch wemelde het dan ook van de verwijzingen naar diens galmende AM-pop. Opvolger Tomboy was enigszins soberder van geluid en kende meer afgeronde composities, die bij vlagen deden denken aan het werk dat Ariel Pink op Paw Tracks, het label van Animal Collective, uitbracht. Meets The Grim Reaper is qua toegankelijkheid een logisch vervolg op Tomboy. Ook het gebruik van beats maakt de muziek overzichtelijker dan ooit en bij vlagen zelfs dansbaar. Luister maar eens naar Crossroads of Mr. Noah. Boys Latin, Come To Your Senses en ‘Selfish Gene’ hadden met een meer gepolijste productie wellicht niet misstaan op het recente album van Caribou, dat overtuigender dan deze plaat de brug tussen indie en dance weet te slaan. Verrassend is voorts de gevoelige ballad (!) Tropic Of Cancer’. Het wat meer bombastische en uitgesponnen Acid Wash grijpt terug op Person Pitch. Panda Bear Meets The Grim Reaper is kortom een rijk en afwisselend album, dat naar de smaak van deze recensent een betere productie verdiende, maar zijn weg naar de Animal Collective-fans zeker zal weten te vinden.
