Wie houdt van wat gezonde gitaarherrie op zijn tijd is bij het geschifte drietal Oxes op het goede adres. Oxes produceert instrumentale brokken energie, drijvend op pulserende riffs met aanstekelijkheidsfactor tien. Deze vriendelijke maar gestoorde jongelingen leverden tot nu toe twee platen af die de concurrentie ver achter zich laten (zie interreview in Gonzo 70 voor een volledige discografie). Na meer dan twee jaar stilte zijn de heren terug met een nieuwe ep. Op de hoes valt opnieuw niets aan te merken: zoals steeds staan de groepsleden duidelijk op de foto, maar niet op de gangbare manier. Ofwel staan ze grotesk te poseren tussen allerlei Amerikaanse symbolen (de donut! The A Team!), ofwel zitten ze met een verdwaasde blik te kaarten in een café. Maar het draait natuurlijk om de muziek, en daar loopt het helaas wat fout. De lange periode tussen deze nieuwe ep en het vroegere werk gaf blijkbaar voldoende gelegenheid om het geluid wat te wijzigen: minder breaks en gekte ten voordele van meer rechtlijnigheid en een constante groove. Voor het slotnummer werd bovendien voor het eerst wat geknutseld in de studio, wat het zo typische rauwe geluid niet ten goede komt. Daarmee verliest Oxes op deze ep veel van zijn spontaniteit en klinkt het geheel doordeweekser dan we zouden willen. Het openingsnummer is wel nog volgens de oude huisstijl en is een fijne lap herrie die opbouwt naar een snerpende finale. Matige ep van een uitstekende groep.