Wat doe je in je vrije tijd wanneer je als tiener opgroeit in het druilerige Belfast? Je kijkt films en series op de televisie, in het geval van Jack Hamill vooral uit het science fictionaabod. Hamill raakte compleet in de ban van die futuristische sferen, bedacht zijn eigen alter ego Space Dimension Controller en gebruikte zijn opnames van die films en series als bronmateriaal voor een muziekalbum. Zo komen alle geluiden op ‘Orange Melamine’, dat Hamill in 2008 voor zichzelf opnam toen hij achttien jaar was, van zijn VHS-banden. Afgezonderd in zijn slaapkamer bewerkte Hamill de klanken stevig met zijn digitaal audiomontagesysteem. Acht jaar later wordt het album alsnog uitgebracht, zonder enige wijziging, zelfs niet in de songtitels (‘Today There Is No School’, ‘Scollege Campus’) die de jeugdigheid verraden. ‘Orange Melamine’ klinkt veel meer lo-fi dan Hamill zijn officiële debuutplaat ‘Welcome To Mikrosector-50’ (2013), dat vol uitgedokterde, galactische synthesizerfunk stond. Al zijn de kiemen ervan hoorbaar, en is het kosmische al sterk aanwezig. Wat dit album zo bijzonder maakt, is de combinatie van enerzijds de ruimtelijke blik op de toekomst en anderzijds de nostalgie die aangewakkerd wordt door het korrelige, galmende en vaak dissonante geluid. Hamill was toentertijd in de ban van de artiesten van het Warp label, en je hoort duidelijk de invloed van Boards Of Canada en Aphex Twin. Al valt het er niet aan te horen dat deze opnames al acht jaar op de schappen liggen, zo vindt het somnolente ‘Volvo Estate’ aansluiting bij de vaporwave van James Ferraro. We zijn benieuwd naar wat deze retrofuturist nog allemaal voor ons in petto heeft.
