Jannik Giger is een Zwitser die een academische opleiding achter de rug heeft. Hij studeerde aan de universiteit van Bern (muziek en multimediale kunst) en haalde zijn master in het conservatorium van Lucerne, afdeling compositie. Het is dan ook logisch dat we op zijn debuut (denken we toch) voornamelijk aan klassiek verwante muziek aantreffen. Het is hier ten huize niet de meest gehoorde soort muziek, maar dit Opus Fatalis klinkt toch voldoende interessant en eigenzinnig om aandachtig te beluisteren. De hoekstenen van deze plaat worden gevormd door gevonden voorwerpen en musique concrète, waardoor er meteen een verwantschap ontstaat met Pierre Schaeffer. Giger verzamelt geluiden, maar gebruikt ze niet klakkeloos. Hij bewerkt ze tot ze bijna niet meer te herkennen zijn, tot ze niet meer zijn te traceren. Hij gebruikt echter niet zomaar gevonden geluiden, maar gebruikt vooral samples en fragmenten van door anderen opgenomen muziek. Bij voorkeur oude klassieke muziek, gaande van Johann Sebastian Bach over Antonín Leopold Dvořák tot Georg Friedrich Haas. Giger prutst met zijn puzzelstukjes, speelt met analoge en digitale synthesizers, voegt drums en stem toe, vervormt, herinterpreteert, herordent. Zo komt hij tot tien nummers (‘Fragmentum I-X’) die naadloos in elkaar overvloeien en een bevreemdende, donkere sfeer oproepen. Het zijn als stukjes filmmuziek voor films van Jim Jarmush, Aki Kaurismaki en zelfs David Lynch. Of niet, want Jannik Giger geeft zijn bronnen niet vrij. Opus Fatalis is een brok experimenteel klassiek waar wij ons best in kunnen vinden. Nergens afgelijnd, nergens begrensd, nergens vertrouwd klinkend.