Lagen van klanken en lijnen die over elkaar heen schuiven; elektronica, gitaar en percussie die samenvloeien tot een ambient-achtig geheel. Opening is zo ongeveer zijn twintigste plaat een stuk of vijf uitgaven in eigen beheer en circa tien samenwerkingsverbanden meegerekend en een typerend voorbeeld van Christopher Willits speel- en componeerstijl. Samenwerkingen met Taylor Deupree (op wiens label 12k hij ook een aantal platen uitbracht), Ryuichi Sakamoto en Matmos geven al aardig aan in welke hoek we Willits kunnen vinden. Met, zoals hij benadrukt, zelfontwikkelde software vouwt hij elektronische toetsenpartijen, kalme percussie en waaierende gitaarklanken in elkaar. De lang aanhoudende tonen wisselen van nummer tot nummer lichtjes van sfeer: klinken soms als stemmen, elders wat zwaarder en donkerder, dan weer helder en licht. De steeds licht echoënde percussie zorgt voor textuur en soms zelfs een kalm swingend ritme, en overal keert het eveneens licht echoënde, ruimtelijke gitaargeluid van Willits terug. De variaties zijn afgezien van een kort stuk in Connect met pregnantere percussie en gitaar klein, de sfeer van de plaat is consistent en Opening is in zekere zin aangenaam. Er valt echter ook iets op de plaat af te dingen: je kunt hem consistent en subtiel noemen, maar Opening zou beslist gebaat zijn bij meer onderbrekingen van de sfeer en een uitgesprokener rafelig of scherp randje. En waar hebben we dit al eerder gehoord? De plaat gaat gepaard met videos door Willits, die op het moment van dit schrijven nog maar beperkt beschikbaar zijn. Wat al te zien is, doet vermoeden dat het beeld geen grootse bijdrage aan zijn holistisch werk vormt. Ook de trage beelden zijn prettig, aangenaam, maar tegelijk (over)bekend en op den duur verglijdt prettig in zoetsappig.