Uit Athene, Griekenland komt het kwintet Allochiria aandraven met een zeven nummers tellend debuut dat hardcore en postrock met elkaar poogt te verenigen. Geformeerd in 2008 en sindsdien slechts een naar zichzelf genaamde ep’tje te hebben uitgebracht in 2010, doen de Grieken er alles aan om ons met deze plaat te overweldigen. De zeven nummers nemen telkens ruim de tijd, zes, zeven en acht minuten per stuk zijn geen uitzondering. En daar zit een beetje de manco van Allochiria. De meeste nummers duren namelijk een beetje te lang om te blijven boeien. Soms lijkt het ook alsof de drang om snoeihard voor de dag te komen, ervoor zorgt dat de rustigere stukken abrupt dienen te worden afgekapt. De Grieken willen ruig overkomen, stoer, beukend. En dat is een beetje jammer, want zo wordt het initieel interessante contrast tussen lief en agressief, vakkundig de nek omgedraaid. Gelukkig trapt het vijftal niet in de poel des postrockverderfs. Van echte clichés is namelijk nauwelijks sprake. Er wordt trouwens behoorlijk veel geschreeuwd in plaats van gezongen, waardoor de postrock eigenlijk aan gort wordt getierd. Het heeft wel wat. Meermaals horen we een snellere versie van Pelican, dat teruggaat naar de begindagen van Neurosis. De tijd dat er bij die laatste nog nauwelijks sprake was van doom en sludge maar des te meer met zeer agressief uit de hoek komende hardcore. Iets beter doseren en de nummers ietwat korter en gebalder uit de instrumenten knijpen is wat deze Grieken horen te doen voor een eventuele opvolger.