Austraยs ยLet It Breakย (2011) was een zeer geslaagde synthese van lichtvoetige synthpop en gotisch drama. Leadzangers Katie Stelmanis had niets van wat Zola Jesus zo vermoeiend maakte, en wel alles in huis om pakkende liedjes te schrijven. Er was misschien maar een enkel echt hoogtepunt (ยThe Beat And The Pulseย), maar de rest was goed genoeg om ook de plaat als geheel een sterk debuut te laten zijn. Nu, twee jaar later, is er ยOlympiaย, waarop het drama van de eerste lp voor een groot deel is ingeruimd voor een lichtvoetiger en dansbaarder geluid. Niet dat er een housedreun onder ligt, maar veel nummers worden begeleid door een four to the floor-beat, en de synthpop sound van de eerste plaat is doorgeschoven naar iets wat we voor het gemak ยindiediscoย zullen noemen (mid-periode New Order, zeg maar). Dat is allemaal prima, maar hoewel de band nog steeds sterke liedjes weet te schrijven, zoals ยPainful Likeย, is de emotionele dynamiek van deze plaat veel minder dan die van de voorganger. Daardoor zijn er veel nummers die je weer vergeten bent, zodra ze voorbij zijn zoals ยWe Becomeย en ยAnnie (Oh Muse, You)ย, en laat de plaat als geheel een nogal zouteloze indruk achter. ‘Olympia’ eindigt wel nog redelijk sterk, waarbij de rare productie en echte drums op ยYou Changed My Lifeย opvallen, voordat met ยHurt Me Nowย het slepende drama even terugkeert. Het is begrijpelijk en op zichzelf toe te juichen dat Austra haar geluid verder heeft willen ontwikkelen, maar het uiteindelijke resultaat is helaas maar ten dele de moeite waard.
