De Siciliaans-Franse producer Frank Riggio beloofde met ‘Psychexcess’ een trilogie en houdt met deel twee ‘Futurism’ netjes woord. Drie jaar na de aftrap, ‘Presentism’, regisseert hij met dit vervolg het tweede bedrijf van wat hij een lange termijnproject van geluidsfilms noemt. De drie albums moeten namelijk worden gezien als het auditieve equivalent van een driedelige filmserie. Dat klinkt misschien even pompeus als ambitieus, maar waar ‘Presentism’ nog aarzelend en aftastend begon, wordt op aflevering twee duidelijk waar Riggio naar toe wil. Deel een was nog grotendeels experimenteel; ditmaal gaat het echt de weg op van een onderhoudende soundtrack. Grotendeels balancerend tussen ambient en IDM leidt dat tot een luisteravontuur dat tegelijkertijd donker en mysterieus, dynamisch en beklijvend, en aangenaam en stilistisch rijk geschakeerd is. Retro-futuristisch wordt de plaat genoemd in het bijgeleverde promopraatje; en dat is zo gek nog niet. BJ Nilsen maakte lang geleden (begin jaren 1990) twee albums onder Morthound-vlag voor het ondertussen ter ziele gegane Cold Meat Industry, en nog langer geleden twee als Morthond. Het was vooral onder zijn eigen naam dat de Zweed nadien een naam voor zichzelf creëerde als producer van experimentele elektronica en field recordings. Veel van zijn werk vond de weg naar het gerenommeerde Touch label. Nu, na twintig jaar, is er opnieuw een cd als Morthound. En dan spreken we over dark ambient. Soms met onderhuids death industrial residu zoals in ‘Disquieted’ bijvoorbeeld. ‘Off The Beaten Track The Light Don’t Shine’ verenigt al zijn skills als producer, maar voegt aan het genre zelf weinig toe. Control, de sonische wapenwinkel van de productieve Amerikaan Thomas Garrison, is vooral op een podium een graag geziene gast in middens waar decibels, zweet, industriële noise, ninhilsme en power electronics voor misantropisch vertier zorgen. Zijn zwarte ster in de industriële scene (of beter: wat daar nog van over blijft) rijst met elk album, precies door zijn intense, fysieke live performances. ‘In Harm’s Way’, dat naadloos aanpikt bij voorganger ‘Transgression’, laat op een verzengende manier horen waarom. Schreeuwerige vocalen boven, onder en tussen schurende noise zorgen voor een beklemmende beleving. Sinistere soundscapes tonen sporadisch de weg naar buiten, zodat er naar adem kan worden gehapt. Kan netjes naast die andere sensatie, Trepaneringsritualen.
