Null

Troosteloos grijs grind als hoes en een halve tracklist met synoniemen voor de Grote Leegte, Mirko Hentrich maakt ons niet vrolijker. Na een resem compilatiebijdragen en cdr’s in eigen beheer, is ‘Null’ zijn eerste echte cd. Lang uitgesponnen tracks koppelen machinale bromtonen aan trage elektronische ritmes, loops van lekkende gifvaten, roestig ijzer en andere veldopnames. Melancholieke synthesizerflarden zorgen voor enkele opklaringen (denk lichtgrijs) in dit industriële wolkendek. We vangen echo’s op van de vroege atmosferische experimenten (‘Nautilus’ of ‘Decay’) van the Klinik, en wie een jonger beendergestel heeft noteert de raakpunten met Stigma of de output van Polymorph Records. Enkel de obligate ruis/stilteoefening is overbodig. Al zijn deze ingrediënten natuurlijk conceptueel verdedigbaar, ze blijven van nul(l) en generlei waarde omdat we ze al honderd keer gehoord hebben. Wat ‘Null’ mist aan innovatie wordt echter ruimschoots goedgemaakt door de degelijkheid en het zwaarbewolkte sfeertje.