Een beetje tragisch is het wel: Son Volt zal waarschijnlijk nooit loskomen van haar moederband, Uncle Tupelo. Son Volt-frontman Jay Farrar was ook zanger van die band, waarin ook ene Jeff Tweedy speelde die later een band begon – inderdaad, Wilco – die heel wat minder met het Uncle Tupelo-verleden werd geassocieerd, en overigens ook een stuk succesvoller is. Wie ‘Notes Of Blue’ beluistert, krijgt wel ideeën over redenen voor dat verschil in populariteit: Son Volt klinkt namelijk niet heel origineel. De band schijnt zich voor dit album door de blues geïnspireerd te hebben, maar dat hoor je nauwelijks. Wat hier te horen is is een soort All American-rock met een likje roots; erg Bruce Springsteen-achtig ook. Ander referentiepunt: Jesse Malin, ook zo’n Springsteen-adept die ergens tussen een singer-songwriter en een rockband laveert. Soms klinkt Son Volt een beetje als een tegendraadse punkband, en soms vrij stemmig. De afsluiter refereert overduidelijk aan Johnny Cash. Maar Son Volt lijdt ook aan het euvel dat Malin regelmatig parten speelt: het is allemaal heel oerdegelijk; nergens slecht, maar echt goed wordt het ook niet. Er wordt wel met Springsteen geflirt, maar kwalitatief gezien blijft het bij lonken vanaf een gepaste afstand.