Bij de eerste klanken van ‘Of Elsewhere’, het openingsnummer van John Lemkes album ‘Nomad Frequencies’, word je bevangen door een krachtig Brian Eno-déjà vu. Een kalme piano met de galmknop ver opengedraaid teneinde dromerig-melancholieke effecten op te roepen bij de luisteraar. Muziek als behang die je daar liever achter zou willen plakken. Het tempo gaat vervolgens wel wat omhoog, Lemke laat ritmische tikjes toe. Maar de muziek blijft lang rondfladderen zonder echt van de grond te komen, tot je in ‘Vessel’ belandt waarop dansen (of in ieder geval, energiek knikkebollen) mogelijk is. Daarna blijft het allemaal toch van wisselende kwaliteit wat hij te bieden heeft. Het ene nummer is zo zacht als schuimpjes en even krachtig van smaak. Een ander begint veelbelovend met ronkende tonen, waar dan toch veel te snel gordijnen van zoetkleurig satijn overheen getrokken worden. Aan de randen gebeuren vaak interessante dingen – rammeltjes, schurende klanken, een troep kauwen en kraaien, geluiden die niet thuis te brengen zijn. Maar Lemke vlucht steeds opnieuw in het geruststellende comfort van pluizige, knuffelige timbres.