’t Is gek, maar na twee nummers van het nieuwe album van Co La heb je het idee dat er al zo’n tweehonderd nummers voorbij zijn gekomen. En waarschijnlijk is dat ook zo, want Co La oftewel Matt Papich mixt alles wat los en vast zit in adembenemende snelheid en uiterst compact aan elkaar. Het mooie daarbij is dat al die over mekaar buitelende fragmenten geen brij of chaos vormen, daarvoor is Co La teveel een deejay die netjes binnen de lijnen kleurt. Dus met strak vormgegeven ritmes wordt al die gekte mooi in toom gehouden, wat de begrijpelijkheid verhoogt zonder toch al te duidelijk en plat te worden. Een dansbaar kunstwerk, zoiets. Uiteraard blijft Co La wel een van de spelers van de experimentele clubscene in Baltimore; zijn van de hak op de tak springende geluidscollages zijn absoluut geen snoepje voor de grote massa’s. Soms wordt er een sfeertje neergezet dat vaag herinnerd aan dancehall, soul, funk of vroege house, en dat is dan weer zo’n leuke extra waar ‘No No’ vol van zit.