Fredrik Ness Sevendal is een graag geziene gast in de Noorse experimentele scene en heeft zich het afgelopen decennium toegelegd op lo-fi pop, soundscapes en noise. Dat allemaal in verscheidene bands en met allerlei collaboraties waarbij namen als Lasse Marhaug, Makoto Kawabata (Acid Mothers Temple) en Mark Francombe (ex-Cranes) de revue zijn gepasseerd. Sevendal levert hier zijn eerste solo langspeler volledig van passanten ontdaan en als een laatkomertje kruipt ‘No Foly Bow’ uit de snaarwombe van zijn gitaarschoot. Met pulserende drones en trillende snaren wordt er een hypnotiserend begin ingeleidt. Six Organs of Admittance kijkt toe vanaf een zwevende wolk en droomt weg bij een harmonieuze mantra. Het is overigens een sfeer die als een dikke nevel hangt door deze schone 40 minuten heen. Kleine windvlagen van postrockinvloeden en feedbacknoise proberen in een enkele compositie de nevel te verdrijven, maar de nevel blijft. Sevendal’s gitaarakkoorden zijn dan wel trager en minder fingerpicking-gericht, maar het totaalgeluid heeft daardoor een eigen ritme waarbij de rustieke kracht centraal staat. Zo is ‘No Foly Bow’ uitgegroeid tot een mooie luistersessie waarbij mysterieuze soundscapes, zoemende drones en veelzijdig gitaargetokkel vermengd zijn tot een bezwerende geluidsmelange. We buigen het hoofd en sluiten de ogen opnieuw.
