Een jaar nadat deze plaat oorspronkelijk uit kwam, komt ze bij ons binnen vallen. Alessio Riccio, drummer, percussionist, laptopfriemelaar en nog zo een en ander, knutselt aan zijn bevreemdende soundscapes in het Italiaanse Florence. Voor dit werk wordt hij bijgestaan door gitarist Hasse Poulsen en de zangeressen (wat heet) Monica Demuru en Catherine Jauniaux. Het was de naam van die laatste dame die bij ons een belletje deed rinkelen. In een ver verleden hoorden we haar aan het werk tijdens een concert van The Ex, Tom Cora, Fred Frith of David Moss. We kunnen het ons niet meer precies voor de geest halen, maar het zal zeker in die hoek te zoeken zijn. De Belgische avant-gardistische vocaliste was immers gehuwd met Cora, en zat onder meer bij The Work en Aksak Maboul en werkte verder samen met Ikue Mori, Zeena Parkins en Heiner Goebbels. Het is ook het terrein waar deze plaat kan worden onderverdeeld. Wie van de twee dames welk stuk doet, is niet aangegeven. We vermoeden dat onze landgenote heel wat voor haar rekening neemt, of we moeten het wel heel erg fout hebben. Riccio experimenteert er ondertussen muzikaal net zo chaotisch en wild om zich heen slaand op los. Soms ingetogen friemelend maar heel dikwijls wild, waar van alles tegelijk gebeurt. De teksten zijn voor een groot deel bewerkingen van Shakespeare (we geloven hen op hun woord) en een rist ‘indirect performers’ wordt vermeld. Die gaan van Kim Cascone, Lasse Marhaug tot Aphex Twin en Diamanda Galas. Samplegewijs zouden ze allen vertegenwoordigd kunnen zijn, geen flauw idee. Die namen plaatsen dit werk gewoon binnen een mogelijk publiekskader. Avontuurlijke mensen die niet vies zijn van enige experimentele kastijding dienen deze plaat zeker eens op te vissen. Bandcamp kan daarbij een goede start zijn.