Hoewel hij vaak losjes wordt ingedeeld bij de ambient, beslaat Matthew Coopers werk als Eluvium een breed muzikaal spectrum. In de tien jaar dat Eluvium actief is, raakte hij aan postrock, ambient, drone en klassiek; en op zijn voorlaatste album Similes waagde hij zich zelfs voor de microfoon voor een reeks indiepopliedjes. Al die stijlen komen nu samen op zijn zevende album, Nightmare Ending, dat daarmee het meest diverse en complete is uit zijn discografie (en met meer dan twee uur ook het langste). Cooper heeft er dan ook jaren aan gewerkt. Na het verschijnen van Copia (2007), zijn meest gelauwerde album, besloot hij dat hij weg wilde van wat hij zijn zelf opgelegde idealen van perfectie noemde. De nummers waar hij vervolgens aan begon te werken komen nu samen op Nightmare Ending. Als dat betekent dat ze minder perfect zijn wat dat ook moge betekenen vinden we het godsonmogelijk uit te maken waar we de imperfecties moeten zoeken. Wat we horen is een mooie, bij vlagen schitterende, verzameling nummers in de verschillende stijlen die Cooper machtig is. In de opener ‘Dont Get Any Closer golven de piano en drones voorbij op een manier die aan Mountains doet denken. Er zijn overweldigende drones in de stijl van Tim Hecker, en nummers die de luisteraar onderdompelen in een warm ambient-bad, zoals ze dat ook op Copia deden. Ook fragiele pianominiaturen à la Sylvain Chauveau ontbreken niet. Zelfs Coopers flirt met popmuziek horen we terug op Happiness, al laat hij het zingen deze keer over aan Yo La Tengos Ira Kaplan. Of de albumtitel betekent dat deze plaat een verlossing is na een moeilijke periode weten we niet, maar hij past hoe dan ook mooi bij de gevoelens dat het album boven brengt: warmte en geruststelling.