De Brusselse basklarinettist Ben Bertrand kruipt de afgelopen jaren steeds vaker in ons vizier, met bedwelmende optredens op onder meer Le Guess Who? en zijn fraaie debuut-ep ‘Era/Area’.
Zijn debuutalbum zwierf ook al een tijdje rond in Soundcloud-land voordat ie eindelijk gereleased werd door Les Albums Claus. Het is een kleinood geworden om naar te grijpen op die momenten die vragen om bezinning, contemplatie, een stap terug.
In een half uur passeren vijf stukken, allen gebaseerd op Bertrands geloopte en gemanipuleerde basklarinet, waarbij je meer dan eens naar een synthesizer denkt te luisteren. Als een bescheidener en subtieler broertje van Colin Stetson en een ogenschijnlijke geestverwant van Joachim Badenhorst weeft Bertrand hypnotiserende soundscapes bij elkaar, met minimalistische Steve Reich-achtige loopjes en trage ontwikkelingen die meer dan eens aan Gavin Bryars‘ werk doen denken.
Spookachtige muziek waarin het makkelijk verdwalen is, zodat als er in slotstuk ‘Post Scriptum To Valentina Terechkova’ ineens een vrouw iets begint te fluisteren, je niet zeker weet of dat nu uit de speaker komt of in je hoofd plaatsvindt.