Engelstalige pop met een scherp randje door een Fransman. Je hoort het niet veel maar Benoit Burello zet Frankrijk met zijn project, Bed, scherp op de kaart als een Frans antwoord op al die eigenwijze Belgenpop. New Lines, inmiddels al het derde album van Burello, is subtiel, prikkelt op de juiste plaatsen en is eigenwijs genoeg om zich te onderscheiden. Het is geen meesterwerk, eerder een plaat die je stilletjes ontdekt en voor altijd voor jezelf hebt. Burello houd van een eigenzinnige aanpak, een beetje a la Pinback. Gesofisticeerde popmuziek met rinkelende gitaren en zachtzoete zang die wel wat weg heeft van Big Stars Alex Chilton. Met Newsprint zorgt Burello voor een links-rechts stuiterende binnenkomer die gelijk Beds eigenzinnigheid laat horen: heliumvocalen en trekkende gitaartjes langs een stevig doorstomende ritmesectie. Die ritmesectie is gedurende het hele album lekker op gang, zich op sommige momenten gretig bedienend van Neu!s motorikleer en tijdens de rustigere momenten als het rustige Into the Void heerlijk flierefluitend. Leuk album, leuke band, mooi werk Benoit.