Yair Elazar Glotman kennen we als de man achter KETEV, waarmee hij bezwerende composities van langzaam schuivende bas-drones en overlappende elastieken ritmes maakt. Mats Erlandsson is een engineer bij de vermaarde EMS studio’s in Stockholm. Hij bracht twee albums uit op het hippe Posh Isolation label, met een mix van ambient, drone en elektro-akoestiek. Platen die eerlijk gezegd niet erg spannend waren, maar dat wel hoopten te zijn. Op papier verwachtten we dan ook nog meer duisternis en onheil – niet in de laatste plaats vanwege het label, het immer omineuze Miasmah (thuishaven van onder meer Deaf Center en Kreng). Maar dat blijkt mee te vallen. De heren trokken de studio in om ‘denkbeeldige, ontwrichte folkmuziek te maken voor de huidige duistere middeleeuwen’. Daarbij lieten ze zich in hoge mate leiden door een reeks obscure instrumenten, zoals gimbri, karkaba, citer en Tibetaanse klankschaal, naast meer gangbare als viool, cello en transistorradio. De boel wordt bij elkaar gehouden door de eenvoudige noten (en los trillende snaren) van Glotmans staande bas. Sommige nummers zijn wat betreft compositie een beetje vrijblijvend, zoals de drone-wolken ‘Aspirations’ en ‘Desacrelasation’, die wel wat weg hebben van Natural Snow Buildings zonder de zang (en de drugs). Andere nummers zijn opgebouwd rond simpele thema’s, wat een soort ‘dicht bij de grond’-gevoel versterkt. In eerste instantie deed het me allemaal niet zoveel –en ik denk dat de duistere tijden meer gebaat zouden zijn bij een boze protestplaat– maar na een paar keer draaien vond ik het toch een mooie plaat, in zijn relatieve simpelheid.