Gitaar, synthesizer en een hoop effecten vormen grof gezegd het geluid van LFZ. Lang uitgesponnen klanken, lichtelijk dramatische toonzetting en een brede, ruimtelijke opzet, soms schijnbaar haast rechtstreeks weggelopen uit de beginjaren van de kraut en kosmische synthscene.
Hier klinkt schurende modern klassiek, daar borrelen Tangerine Dream en Klaus Schulze naar boven, of zelfs Mike Oldfield. Zeer gevarieerd allemaal en daardoor mist het album als geheel soms wat focus, maar wat het vormgeven van geluid betreft zijn de improvisaties en experimenten van LFZ van hoog niveau.
De band weet waar de mosterd vandaan gehaald wordt, en voegt daar nog een paar pittige ingrediënten aan toe.